Dodelijk ongeluk

Vandaag hoorde ik op de radio dat er een dodelijk ongeluk is gebeurd met een vrachtwagen.

Op zulke momenten beginnen mijn raderen instinctief te draaien. "Waar is Wim? Is er een kans dat hij het is?"

Ik probeer mezelf dan gerust te stellen dat als hij het werkelijk was geweest, ik het al wel geweten zou hebben. Soms bel ik hem even. Gewoon, voor de zekerheid. Onbewust een opluchting bij het horen van zijn stem.

Zal er vandaag ook iemand zijn geweest die haar geliefde probeerde te bellen. Gewoon, voor de zekerheid?
In spanning aan het wachten op zijn stem. Voicemail. Nog een keer proberen. Wéér niet.

Verhoogde hartslag.

Misschien is hij uit de wagen? Nog een keer proberen.

Geen gehoor.

Oplopende paniek.

Het zou toch niet?

...Of zou zijn telefoon helemaal niet meer over zijn gegaan?


Hij was aan het werk. Waarvoor wilde hij geld verdienen? Had hij familie, kinderen? Wat waren zijn dromen? Waar werd hij gelukkig van? Wat was zijn humor? Had hij plannen?

Alles is in één klap weg.

Ik las dat als gevolg van dit ongeluk er een 'kijkersfile' is ontstaan. Daar word ik altijd een beetje kriebelig van. Mensen zijn dan gewoon aan het sensatie zoeken. Ik hoop voor de mensen die graag gas terug nemen om te zien wat er gebeurd is, dat er nooit een bekende bij de slachtoffers zit.

Want als dit wél zo is, wil je dat mensen vóór zich kijken en dóór rijden.

Doe dat zelf dan ook in zo'n situatie.

Sterkte voor de nabestaanden.

Ellie