Paaseieren

Wist je dat paaseieren frustratie en teleurstelling kunnen veroorzaken?

Laten we beginnen bij het paaseieren zoeken. Gezellig...
Als mijn (groot)ouders de eieren aan het verstoppen waren gierde de adrenaline al door mijn lijf. Hoe dan ook, ik moest en zou méér eieren vinden dan mijn zus. Zij zat precies zo in elkaar, dus het zoeken ging er fanatiek aan toe. Als ik hoorde: "Ja, ik heb er één!" Raakte ik in de stress, want ik moest winnen! Dit gebeurde niet altijd, natuurlijk. Teleurstelling in mezelf en jaloezie naar mijn zus. We mochten evenveel chocolaatjes opeten, waarom we zo fanatiek waren?

Wat ik óók altijd een dingetje vind, is dat als de eieren in een mooie schaal op tafel liggen. Verschillende kleurrijke papiertjes zitten met je te flirten: "Eet mij op."
En vanaf dán begint het gedonder. Want welke smaak zit er achter welk papiertje?!

Over het algemeen heb ik in mijn paaseieetcarrière ontdekt: Rood = Puur. Blauw = Melk. Goud/geel = Wit.
Op zich is dat nog wel te handelen, maar er zijn óók mensen die hebben bedacht dat een vulling lekker kan zijn. (Klopt!)
En die papiertjes moeten natuurlijk óók een kleur, patroon hebben. En op dát moment raak ik in de war. Want welke kleur kan ik verwachten, bruin of wit? En vervolgens welke smaak?

Je pakt een eitje en hoe dan ook, je hebt altijd een verwachting. Zo pakte ik laatst één met een lichtgroen papiertje. In mijn beleving zat hier een melkeitje in met als vulling een hazelnoot.

Vol verwachting opende ik het papiertje. Melkchocolade. Check.
Ik stopte het in mijn mond en beet er op. Ik had mezelf er al op voorbereid dat ik even een nootje moest fijnmalen.
Mijn kaken gingen op en neer, ondertussen was ik al bijna aan het herkauwen, maar het nootje was in geen velden of wegen te bekennen.

 

Het was een zachte vulling. (Wel een lekkere, trouwens.) Maar ik was toch even in de war. Ik had écht een hazelnoot verwacht.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik meer paaseieren moet eten om alle smaken, kleurcombinaties te kennen. Zo kom ik niet meer voor verassingen te staan. 😉

 

Ellie

Dodelijk ongeluk

Vandaag hoorde ik op de radio dat er een dodelijk ongeluk is gebeurd met een vrachtwagen.

Op zulke momenten beginnen mijn raderen instinctief te draaien. "Waar is Wim? Is er een kans dat hij het is?"

Ik probeer mezelf dan gerust te stellen dat als hij het werkelijk was geweest, ik het al wel geweten zou hebben. Soms bel ik hem even. Gewoon, voor de zekerheid. Onbewust een opluchting bij het horen van zijn stem.

Zal er vandaag ook iemand zijn geweest die haar geliefde probeerde te bellen. Gewoon, voor de zekerheid?
In spanning aan het wachten op zijn stem. Voicemail. Nog een keer proberen. Wéér niet.

Verhoogde hartslag.

Misschien is hij uit de wagen? Nog een keer proberen.

Geen gehoor.

Oplopende paniek.

Het zou toch niet?

...Of zou zijn telefoon helemaal niet meer over zijn gegaan?


Hij was aan het werk. Waarvoor wilde hij geld verdienen? Had hij familie, kinderen? Wat waren zijn dromen? Waar werd hij gelukkig van? Wat was zijn humor? Had hij plannen?

Alles is in één klap weg.

Ik las dat als gevolg van dit ongeluk er een 'kijkersfile' is ontstaan. Daar word ik altijd een beetje kriebelig van. Mensen zijn dan gewoon aan het sensatie zoeken. Ik hoop voor de mensen die graag gas terug nemen om te zien wat er gebeurd is, dat er nooit een bekende bij de slachtoffers zit.

Want als dit wél zo is, wil je dat mensen vóór zich kijken en dóór rijden.

Doe dat zelf dan ook in zo'n situatie.

Sterkte voor de nabestaanden.

Ellie