Eindstation

Ze zeggen dat er goed voor me gezorgd gaat worden. Alsof ik dat zelf niet kan.

Moet je dit hokje zien, dit kunnen ze toch geen (t)huis noemen! Ik heb onze halve inboedel moeten verkopen, omdat het hier niet past. Gedwongen afscheid moeten nemen van onze spullen. Het meubilair, alles was van ons samen. Ik heb wéér een stukje van jou los moeten laten.

Ik mis het samen zijn. Al die jaren, we hoorden bij elkaar. Het spijt me dat ik je niet zo vaak kom bezoeken. Ze zeggen dat het niet vertrouwd meer is om auto te rijden. Wéér een stukje vrijheid dat ze mij ontnomen hebben.

Ik hoor je zeggen dat ik niet zo'n brompot moet zijn. Ik weet het ook wel, je hebt gelijk. Maar ik baal zó. Dit is niet wat wij voor ogen hadden. We zouden samen oud worden. Samen de boel op stelten zetten in het bejaardentehuis, bij die gedachten hadden we al pret.

Je had het me beloofd..

En nu. Nu zit ik hier alleen. Weggestopt in een hokje.

Ik besef dat ik op mijn eindstation ben aangekomen. Ik moet hier wachten. Hoe lang? Dat weet niemand.

Ik moet hier wachten op het einde.

Ik moet hier wachten op de dood.

Ik moet hier wachten op onze hereniging.


Ellie