Als ik hoor wat je ziekte inhoud voel ik mij leeg. Het is onwerkelijk. Onaantastbaar. Niet voor te stellen. Het past niet bij jou. Niet bij mij. Niet bij ons.
Ik weet dat het er is. Stiekem hoop ik dat het meevalt. Dat het stil blijft staan en dat de pijn ons bespaard gaat blijven. Met al mijn kracht probeer ik de tijd terug te drukken. Mijn gewicht tegen de wijzers van de klok.
Gaandeweg zal je van jezelf én van de wereld vervreemd worden. Jouw karakter, waar ik verliefd op werd, is er straks niet meer. Het zal veranderen. Je wordt een ander mens.
Ik ben bang voor het onbekende. Wát gaat er met je gebeuren en hoe snel zal alles gaan? Je wordt straks steeds minder jij.
Beetje bij beetje moet ik straks afscheid van je nemen. En jij van jezelf. Het leven dat je leefde, de toekomst die wij voor ogen hadden, is er straks niet meer. Jouw wereld wordt klein, héél klein.
Ik ben op zoek naar grip. Ik wil óók wat te zeggen hebben in deze situatie. Ik zal alles ondergaan, ik zal mijn best doen om zo min mogelijk te klagen.
Van alle dingen die je straks kwijt bent, hoop ik één ding: Vergeet míj niet.
Mooi geschreven..helaas herkenbaar. sterkte
BeantwoordenVerwijderen