donderdag 28 december 2017

Een kijkje achter de schermen bij een barkeeper

In het begin van de avond zit je nog vol energie en ben je er klaar voor om alle dorstige mensen van drinken te voorzien. Je hebt de voorraad gecheckt. Alles staat klaar. "Kom maar door!"

De feestgangers druppelen binnen. De eerste biertjes zijn getapt. Dit gaat lekker.
Het wordt drukker en op een gegeven moment staat je bar vol. Je probeert rustig te blijven en overzicht te houden. Ondertussen wordt er van alle kanten naar je geschreeuwd. Soms wordt er zelfs op je arm getikt. Iedereen is bang om te verdrogen in die 5 minuten dat ze moeten wachten, namelijk. Gezien een enkeling écht bijna dood gaat van de dorst vinden ze het nodig om aan zelfbediening te doen.

Je tapt weer een voorraad gele rakkers en onder het tappen hoor je iemand zeggen: "Ik heb maar 6 besteld!" Klopt vriend, als je om je heen kijkt zie je dat er meer mensen zijn die een biertje lusten.

Wat óók altijd zo grappig is, zijn de mensen die je anders in een winkel tegenkomt en die dan het liefst een ander gangpad induiken om maar geen "hoi" te hoeven zeggen. Deze mensen veranderen als een blad van de boom wanneer ze je achter een bar zien staan. "O hoooi! Hoe is het?! Ik mag wel een gratis drankje hè?" Eh. Nee.

"Ik wil 6 drankjes, maar ik heb nog maar 5 muntjes. Die laatste krijg ik toch wel van jou?" Inclusief knipoog en blaaskusje.

"Huh?! Zoveel muntjes? Bij die andere bar vroegen ze er minder voor! Afzetters."

Je krijgt een handje vol munten. Wanneer je ze telt zie je dat je én niet genoeg hebt gekregen én er een valse tussen zit. Dit meld je bij diegene en die tovert uit zijn andere hand het juiste aantal. Proberen kan altijd, natuurlijk.

Wanneer het kan maak je een praatje, drink je zelf een glaasje mee.

De feestavond is bijna voorbij. Er wordt om je heen gedanst, gelachen en gezoend. De sfeer zit er goed in. Gezellig!

De mensen zijn blij, sommige hebben de pijpen vol. Missie is geslaagd; de mensen zijn niks tekort gekomen. Daar heb je het voor gedaan.

De lampen gaan aan. De tap gaat dicht.

Met dubbele tong: "Ik bied je 50 euro voor een biertje. Aaah! Nog 1! Toeee, de laatste!"

Nee, het is klaar. Morgen ben je de eerste. :)


Ellie

woensdag 9 augustus 2017

Waar denk je aan? ''Niets.''

Ik zie dat hij voor zich uit staart. Mijn fantasie slaat op hol en ik vul in waar hij aan denkt. Om te checken of mijn invulling juist is vraag ik het:
"Waar denk je aan?"
"Hmm? O. Aan niets."

Ik voel de frustratie opkomen.

"Aan niets, dat kan niet. Je denkt altijd wel aan íets."
"Nee, ik zat gewoon aan níets te denken."

Mijn hoofd maakt overuren. Wil hij niet over zijn gevoel praten? Heeft hij een geheim? Waarom wil hij niet vertellen waar hij aan denkt? Aan mij kan hij toch alles kwijt.

Onbegrip.

Hij blijft volhouden dat hij écht nergens aan dacht. Voor mij is dit moeilijk te begrijpen; mijn brein is soms een chaos.

Mijn gedachten zijn met touwtjes aan elkaar verbonden en lopen kriskras door elkaar. Als ik aan iets denk, dan staat het volgende 'hoofdstuk' al weer klaar om over nagedacht te worden. Het loopt in elkaar over en er lijkt soms geen eind aan te komen.

Tot laatst.

Ik stond onder de douche, ik voelde de warme straal over mijn lichaam glijden. Ik stond daar te staan; verder deed ik niets, dacht ik niets. Gewoon heu-le-maal niets.

Op een gegeven moment realiseerde ik mij dat ik aan 'niets' aan het denken was. Ik was overdonderd. Het kan dus tóch! Ik was verwonderd dat mijn brein óók even 'uit' kan.

Al die keren dat hij had beweerd aan niets te denken en ik er op reageerde dat dit onmogelijk was...Oeps.

Voor degene die er óók van overtuigd is dat je altijd érgens aan moet denken: het is écht mogelijk om je gedachten even stop te zetten.

Voor de partners die dit stuk laten lezen onder het mom van: "Zie je wel." De rekening stuur ik op. 😉


Ellie



donderdag 22 juni 2017

Ik ben te klein voor mijn gewicht

Mijn maag zit nog vol en ik stop al weer wat nieuws in mijn mond. Op het moment van eten is het lekker, maar vlak daarna krijg ik spijt. "Waarom heb ik dit opgegeten? Waarom blijf ik er nou niet van af?" Soms pak ik dan nog wat; het is tóch al verpest.
Een cirkel dat blijft bestaan.

Soms stap ik uit die cirkel; Ik beweeg dan meer, eet geen 'slechte' dingen. Een paar dagen gaat het goed en dan verdien ik wat 'lekkers', als beloning. "Één kan wel." Maar het blijft niet bij één. Mijn hersens worden weer getriggerd door de suikers en ik zit weer midden in de cirkel; terug bij af. Bewegen hoeft dan óók niet, het heeft tóch geen nut meer. 

Nu ik dit zo opschrijf besef ik pas hoe zo'n kronkel dat is in mijn hoofd. "Het gaat niet goed met eten, dus ik hoef óók niet te bewegen..."
Tsja... Op dát moment klinkt het héél logisch. Nu ik het zo lees is het een slecht argument.

Frustratie, omdat ik weet dat ik van het eten af kán blijven. Frustratie, omdat ik het niet doe. 


Wat ik er óók lastig aan vind, is dat eten en gezelligheid samen horen. Waar eten is, is gezelligheid. Waar gezelligheid is, is eten. Laat ik nou net van beide houden..

Ik voel me kwetsbaar om dit te delen, maar ik heb de hoop dat er iemand is die dit leest en de gouden tip heeft.

Dus: wie heeft dé manier gevonden om af te vallen (dat vol te houden is) en wil dit met mij delen?

PS: Ik wil wel graag vermelden dat ik blij met mezelf ben als persoon. Alleen ben ik íets te klein voor mijn gewicht. :)

PPS: Kom maar door met de reacties & deel mijn vraag met je vrienden; misschien kunnen zij mij helpen.

PPPS: Degene met de gouden tip krijgt een zak wortels van me.


Ellie

dinsdag 6 juni 2017

In wat voor wereld leven wij?

Ik open de nieuwspagina en lees de koppen. De meerderheid gaan over de ellende in deze wereld. Ik ben blij als ik lees dat er een drukke ochtendspits was door regen; even wat luchtigs tussendoor. 

In wat voor wereld leven wij? Er is dreiging van terreur, er worden aanslagen gepleegd, tieners worden vermist. En nog zóveel meer.

Een vriendin is bij Pinkpop geweest. Normaal stuur ik een bericht met: 'Veel plezier!'
Dit keer óók, maar nu heb ik eraan toegevoegd dat ze uit moet kijken.
In mijn onderbuik zat angst; wat als al die feestende, genietende mensen slachtoffers worden van een aanslag?

Ik wil daar helemaal níet over nadenken. En tóch doe ik het, onbewust.

Wat als er nóg meer meisjes verdwijnen? Hoe kunnen we de kinderen beschermen? Hoe blijven we rustig en laten we ons niet leiden door angst?

Ik wil op het nieuws horen dat de liefde heeft gewonnen. Dat de rust weer is teruggekeerd. Dat mensen hebben ingezien dat je met geweld niets oplost; Dat je met respect ver komt. Dat mensen met elkaar in gesprek gaan. Dat iedereen er mag zijn. Mensen elkaar knuffelen, in plaats van elkaar pijn te doen.

"En ze leefden nog lang en gelukkig..."


Deel dit bericht, als je vindt dat er een einde moet komen aan alle narigheid in de wereld. Het lijkt onhaalbaar, maar laten we sámen proberen om het sprookje uit te laten komen. We gaan ervoor zorgen dat de liefde wint. ❤

Ellie

vrijdag 2 juni 2017

Het platteland

Ik zat in de auto en kreeg een geur in mijn neus. Ik rook nog eens: vers gemaaid gras. Ik opende het raam en snoof een paar keer. Héérlijk! 

Gisteren heb ik met een vriendin vier kilometer gewandeld door het bos en over de heide. In die duizenden meters zijn we maar een paar mensen tegen gekomen. Voor de rest dieren en de rust. Een pracht landschap en dat zó dichtbij. Ik verbaas me er iedere keer over hoe mooi het hier is. Elk seizoen geeft het landschap anders weer. Elk plaatje is mooi, stuk voor stuk.

De landerijen, boerderijen, de huizen in het dorp. De mentaliteit, het noaberschap. Hier op het 'platteland' is mijn thuis.

De stad vind ik ook leuk, hoor. Je kan daar zovéél zien, horen en ruiken. Er gebeurt zoveel om je heen, dat je niet weet waar je kijken moet.
Lekker winkelen, lunchen. De mensen -in verschillende soorten en maten-, fantastisch om te zien.

Vandaag ben ik ook even naar de stad geweest. Na een paar uren slenteren was ik er wel klaar mee. Ik wilde terug naar huis, naar de rust en de ruimte.

Maar waar ik vóóral naar verlangde, was de geur van het vers gemaaide gras.❤


Ellie

woensdag 10 mei 2017

Dag (t)huis

Daar waar ik verwelkomde en afscheid nam.
Daar waar ik liefhad en geliefd werd.
Daar waar ik omarmde en losliet.
Daar waar ik viel en weer opstond.
Daar waar ik verloor en overwon.
Daar waar ik groeide. Stoeide. Bloeide.

Ik haal de deur van het slot en de vertrouwde geur van vroeger komt mij tegemoet.
Waar eerder de kasten stonden is nu een lege muur.
Ik kijk in het rond en probeer mij in te beelden hoe het vroeger was; Hoe ik hier zonder zorgen leefde. Waar alle meubels stonden. Hoe dit mijn thuis was.

Op een paar spullen na is de woning leeg. Wél zit het nog vol met herinneringen.

Ik loop alle ruimtes bij langs en neem afscheid. Elk vertrek heeft zijn eigen gevoel en betekenis. Ik neem het in mij op en accepteer het. Het is goed zo.

Ik draai voor de laatste keer de deur op slot en loop weg.

Dag (t)huis.

Ellie

woensdag 12 april 2017

Voor je het vergeet

Als ik hoor wat je ziekte inhoud voel ik mij leeg. Het is onwerkelijk. Onaantastbaar. Niet voor te stellen. Het past niet bij jou. Niet bij mij. Niet bij ons.

Ik weet dat het er is. Stiekem hoop ik dat het meevalt. Dat het stil blijft staan en dat de pijn ons bespaard gaat blijven. Met al mijn kracht probeer ik de tijd terug te drukken. Mijn gewicht tegen de wijzers van de klok.

Gaandeweg zal je van jezelf én van de wereld vervreemd worden. Jouw karakter, waar ik verliefd op werd, is er straks niet meer. Het zal veranderen. Je wordt een ander mens.

Ik ben bang voor het onbekende. Wát gaat er met je gebeuren en hoe snel zal alles gaan? Je wordt straks steeds minder jij.

Beetje bij beetje moet ik straks afscheid van je nemen. En jij van jezelf. Het leven dat je leefde, de toekomst die wij voor ogen hadden, is er straks niet meer. Jouw wereld wordt klein, héél klein.

Ik ben op zoek naar grip. Ik wil óók wat te zeggen hebben in deze situatie. Ik zal alles ondergaan, ik zal mijn best doen om zo min mogelijk te klagen.

Van alle dingen die je straks kwijt bent, hoop ik één ding: Vergeet míj niet.

vrijdag 7 april 2017

Temptation Island

Temptation Island; wát een heerlijkheid om naar te kijken. Iedere donderdag zit ik vol spanning voor de tv. Wat gaat er gebeuren? Gaat er iemand vreemd? Wat krijgen ze te zien bij het kampvuur?

De sensatie. Hoe ze zich gedragen als ze DENKEN dat de camera's uit zijn. De emoties. Álles. Ge-nie-ten.

Waarom mensen zich opgeven voor deze 'relatietest' is voor mij een raadsel. Als je relatie al niet meer te redden is, dan is het wel slim. Een gratis vakantie, knappe verleiders, feest. De mensen thuis smullen van jouw wilde tijd; Win-winsituatie. Na afloop afscheid nemen van je ex en dóór!
 
Maar de koppels zeggen aan het begin van dit avontuur niet klaar met elkaar te zijn. Ze willen juist een toekomst samen! Huisje Boompje Beestje.

Wat ik mij afvraag: Als je het zo fijn hebt met elkaar, waarom heb je dit programma nodig om de liefde te bewijzen? Als het goed zit, heb je dat niet nodig, tóch?

Is het de spanning? De aandacht? Krijgen ze er geld voor? Is het nep? (Dat laatste mag NIET zo zijn. Dan ben ík bedrogen en ga ik in een hoekje zitten huilen.)
 
En de verleiders: heel fijn dat jullie er zijn, dankzij jullie kon dit programma niet gemaakt worden. Maar hoe ga je dit uitleggen tijdens een sollicitatiegesprek? "Je komt me bekend voor, heb ik jou niet zien seksen op tv?" Ongemakkelijk...
 
Óf als je op familiebezoek gaat. "Hai oma, heb je me in actie gezien op tv? Ben je trots?"
 
Waar ik ineens aan moet denken: De vrouwelijke verleiders lopen bijna 24/7 in bikini / lingerie. Hebben zij geen chillpak ofzo? Mijn God. Overdag in je bikini oké, maar een chillpak hoort écht bij één van de eerste levensbehoeften hoor! Wat is er aantrekkelijker dan een vrouw die zich comfortabel voelt? Óók goed voor de economie; Roy Donders zal het weer druk krijgen met zijn huispakken.
 
De details van hoe, wat, waar en waarom wil ik eigenlijk ook niet weten. Wat ik wél wil weten is wat er gaat gebeuren volgende week donderdag. Ik kan niet wachten!

Ellie

vrijdag 17 maart 2017

Vogelvoer

Als ik mij aankleed geef ik mezelf op mijn donder: "Je moet de kleding niet zo heet wassen." Vervolgens grinnik; "Van 30 graden krimpen je broeken écht niet hóór!"

Mijn figuur, het blijft een dingetje. Het ene moment ben ik lekker bezig en hoef ik mijn buik niet in te houden als ik de knoop van mijn broek dicht doe, het andere moment moet ik rekken en strekken om dat verdomde lapje stof bij elkaar te binden.

Sommige mensen die je spreekt over een 'strak figuur' zeggen: "Alles draait om balans."
Balans? Hoe dan? In je ene hand een brok chocolade en in je andere hand een wortel?

Één dag snoepen en vervolgens weer verder gaan met 'gezond leven.' 


Stilte. Juist ja...

Eet ik iets 'verkeerds', dan vraagt (Schreeuwt. Dwingt. Manipuleert) mijn lichaam om meer. Er zijn óók momenten dat ik heel goed van eten af kan blijven. Heus. Die momenten koester ik. ;)

Er bestaan ook mensen die denken dat het goed is om als een vogel te leven. Ik zag laatst nog zo iemand in de winkel. Er lagen allemaal producten in haar karretje die bij #healthyfood, #fitgirl passen. Jak. Ik kreeg spontaan jeuk. En een beetje jaloezie,misschien. Waar halen die vogelvoeretende mensen de discipline vandaan?
 

Ik heb zojuist besloten dat ik de vogels aankomende winter niet ga bijvoeren. Straks heb ik die vrouw uit de winkel bij mij in de tuin te dineren! 

''Een tuintafel voor twee alstublieft.''

Ellie




maandag 13 maart 2017

Bezinning

Op mijn geboortekaartje staat: "Een stille wens werd een diep verlangen."
Van deze woorden spat liefde af en laten zien hoe welkom ik was.

Mijn moeder heeft mij gedragen, ik voelde mij zó prettig in haar buik dat ik wat langer bleef zitten dan de uitgerekende datum. Lekker warm, dichtbij mama.

Laatst hebben we filmpjes van vroeger gekeken. Deze lagen onder een laag stof, omdat wij zelf niet wisten hoe we deze konden afspelen. Inmiddels zijn de beelden op DVD gezet.

Via de beelden gingen we de geschiedenis in. Ik zag mezelf als baby, peuter en kleuter. Wat ik altijd wel wist en gevoeld heb, werd op de tv bevestigd. Wat werd ik vól liefde behandeld door mijn familie. De knuffels, kusjes en liefdevolle blikken waren in overvloed aanwezig. Ik voel mij bevoorrecht dat ik in dit warme nest terecht gekomen ben.

Vanaf mijn 17e ging ik regelmatig stappen in Groningen. We gingen minimaal 1 keer per week. We feestten de hele nacht, ik genoot met volle teugen. Wat een vrijheid! We namen de laatste bus naar huis en gingen dan onze roes uitslapen.
Ik vond het heel normaal dat mijn moeder dit goed vond.

Ik heb er nooit bij stil gestaan dat zij soms nachten wakker heeft gelegen, zich zorgen lag te maken of het wel goed kwam met haar 'kleine meid' in de grote stad. Of ik wel heel thuis kwam, of er niks gebeurde onderweg etc.

Ik heb mij nooit gerealiseerd hoe sterk mijn moeder eigenlijk is. Dat zij mij de wereld zélf heeft laten ontdekken, ze kon er óók voor kiezen om dit niet te doen. Maar ze deed het wél en hier heeft zij haar eigen gevoel en zorgen voor opzij gezet.

Bijzonder dat ik dit niet besefte op dat moment..

Mama heeft mij mijn eigen keuzes laten maken, óók wanneer zij er niet achter stond. Op deze manier heb ik geleerd om mijn eigen pad uit te stippelen en dat je onderuit kan gaan. Als ik gevloerd lag, was ze er. En dat zal ze altijd zijn.

Ik leef mijn eigen leven en daar speelt mijn moeder een grote rol in. Ik ben blij en dankbaar met haar opvoeding en kracht.

Bedankt mam.❤

maandag 30 januari 2017

Homoseksualiteit

Ik las van de week dat er (weer) iemand in elkaar is geslagen, omdat hij op mannen valt.

Als ik dit lees, vraag ik mezelf af wat de dader bezielde. Waar haalde je het lef vandaan? Wát maakte het, dat jij je méér voelde dan de ander? Waarom vond jij, dat je het recht had om hem te pijnigen?

Ik vind het laf en smakeloos.

Het is 2017. We zijn zó ontwikkeld en ruimdenkend met zijn allen. Hoe kan het dan dat we in een 'heterowereld' leven? Waarin het niet geaccepteerd wordt dat mensen homo, lesbisch of bi zijn? Waar is het respect gebleven?

Ik ken mensen die homo of lesbisch zijn. Ik vind het knap dat zij het lef hebben om zichzelf te durven zijn.
Nu ik dit terug lees, vind ik het erg. Waarom moet je er lef voor hebben? Je zou toch áltijd jezelf moeten durven zijn? Of je nou op mannen, vrouwen of allebei valt?

Soms hoor je wanneer er iemand uit de kast komt: "Hij moet niet te dichtbij komen hoor, dan doe ik hem wat." Alsof hij, omdat hij op mannen valt, álle mannen aantrekkelijk vindt.
Jij vindt toch ook niet alle vrouwen knap?


Laten we elkaar accepteren en respecteren.
Ik hoop dat de wereld veranderd. Dat er nooit meer mensen 'in de kast' hoeven te zitten, maar dat zij áltijd zichzelf hebben kunnen zijn.

Ellie

Ps. Voel je vrij om dit te delen, om te laten zien dat je homoseksualiteit accepteert en respecteert.

maandag 9 januari 2017

Zwangerschap

Om ons heen is (bijna) iedereen gesetteld. Zo ook wij: al een aantal jaren samen, een eigen huis, een goede baan.

In onze situatie krijgen wij dan ook regelmatig de vraag: "En? Wanneer komt er een kleine?"

Au.

Ondanks dat mijn gesprekspartner zich van geen kwaad bewust is, komen de woorden hard binnen.

Als het aan ons gelegen had was er al een 'kleine' geweest, namelijk. Helaas hebben we dit niet voor het zeggen.

Ik wil zorgen. Wij willen zorgen. Voor een kindje van ons samen. Een helft van hem, het andere van mij. Het lijkt me zó bijzonder. Overal waar ik kijk zie ik dames die wél in verwachting zijn, kinderen.

Soms fantaseer ik over ons. Deze gedachten worden vaak uit angst weggestopt. Wat als het nooit gaat lukken?

Vroeger konden we spontaan en zorgeloos vrijen. Ik schaam me bijna om te zeggen dat we het plannen. Alles voor die extra kans op een zwangerschap.

En dan het moment van de waarheid... Blijft mijn menstruatie uit? Kunnen we eindelijk zeggen dat het gelukt is?

Tot nu toe zijn we steeds teleurgesteld. Ik hoop dat als we weer de vraag krijgen: "En? Wanneer komt er een kleine?" We kunnen antwoorden: "Op (datum) ben ik uitgerekend!"

-----
Om misverstanden te voorkomen wil ik graag melden dat dit een fictief verhaal is.

Ik vind dat er té makkelijk vanuit wordt gegaan dat als je een relatie hebt, je ook kinderen wil. Laat staan dat je ze kan krijgen. Dit is namelijk niet altijd het geval.

Ik hoop dat als er mensen zijn die zich in dit verhaal herkennen, zij de rust vinden om met deze spannende tijd om te gaan.

Ellie