Zo ook vandaag. Ik schil een aardappel, snij hem doormidden en leg hem in de pan. Vervolgens grabbel ik met mijn hand in de zak, en pak de eerste de beste eetbare knol die ik tegen kom. Op deze zit nog wat zand. Als ik dit er afveeg, komt een geur mijn neus binnen. Deze geur opent een deurtje naar mijn herinneringen.
Opeens ben ik een klein meisje. Ik sta in de tuin van mijn ouderlijk huis.
Het is warm en de bomen, bloemen en struiken komen in bloei. Ik hoor iemand hoesten vanuit de moestuin. Ik kan deze persoon niet zien, want er staan struiken voor. Wel herken ik het geluid. Het hoort bij opa.
Ik ben blij, want ik vind het gezellig als hij er is.
Ik loop naar de schommel, die mij zicht geeft op mijn grootvader. Ik neem plaats op het houten plankje en beweeg mijn benen. Op een gegeven moment krijg ik de vaart er in. Terwijl ik in de lucht zweef zie ik hoe opa het zweet van zijn voorhoofd veegt. Hij is aardappelen aan het poten. Ik hou mijn benen stil en wacht tot het veilig genoeg is om af te stappen.
Ik roep opa, loop naar hem toe en geef hem een kus.
Als ik de aardappel bevrijd van zijn schil, voel ik dat er een traan over mijn wang loopt.
Wat kan je iemand missen.
Ellie
