Ik haat het als je mij voor het blok zet. Ik word er van binnen zó kwaad van. Waar haal je het lef vandaan om het aan míj te vragen? Zonder blikken of blozen doe je het.
Je speelt op mijn gevoel in door te zeggen dat je anders geen eten kan kopen. Je zegt dat ik het geld ZEKER terug krijg. Ik voel mij in het nauw gedreven en ik geef je 30 euro.
Ik hoop dat je dit keer wel aan je woord houdt en dat je écht eten gaat halen.
Ik heb gelijk spijt als ik zie wat je gekocht hebt. Waarom ben ik er wéér in getrapt? Wat ben ik toch een sukkel, waarom zou je dit keer wél de verleiding van de alcohol kunnen weerstaan?
Als ik er wat van zeg wuif je het weg en zeg je dat je ook eten hebt gekocht. Dat kan ik niet ontkennen: wat brood en kant en klaar troep. Niet iets waar je normaal gesproken van kan leven.
Het maakt mij verdrietig en machteloos om jou zo te zien. Je leeft in je eigen wereld van drank, leugens en problemen. Het lijkt alsof het je niets doet. Je blijft volhouden dat je geen probleem hebt. Wie wil je voor de gek houden? De buitenwereld, of jezelf? Misschien geloof je werkelijk dat er niks aan de hand is..
Mama kon het niet meer aan en is een aantal jaren geleden bij je weg gegaan. In jouw beleving ging ze weg voor een ander en dit blijf je volhouden. Helaas zie je niet in dat jij de drank boven haar (ons) koos. De liefde voor de drank is groter dan voor ons. Het is niet te omschrijven hoe dat voelt.
Ik ga met tegenzin naar je toe. Ik heb het idee dat ik voor jou moet zorgen in plaats van andersom. Je hoort trots op je vader te zijn, maar dat kan ik niet. Elke keer word ik weer teleurgesteld door jou.
Ondanks alles blijf ik stiekem hoop houden. Hoop dat je ooit de kracht vindt om van de drank af te blijven. Ik beeld mij in dat je mij vast pakt en zegt: je had gelijk, ik had een probleem. Maar mijn liefde voor jou heeft mij er door heen gesleept. Het spijt me, vanaf nu ga ik alles anders doen. Ik zal er voor je zijn.
Je speelt op mijn gevoel in door te zeggen dat je anders geen eten kan kopen. Je zegt dat ik het geld ZEKER terug krijg. Ik voel mij in het nauw gedreven en ik geef je 30 euro.
Ik hoop dat je dit keer wel aan je woord houdt en dat je écht eten gaat halen.
Ik heb gelijk spijt als ik zie wat je gekocht hebt. Waarom ben ik er wéér in getrapt? Wat ben ik toch een sukkel, waarom zou je dit keer wél de verleiding van de alcohol kunnen weerstaan?
Als ik er wat van zeg wuif je het weg en zeg je dat je ook eten hebt gekocht. Dat kan ik niet ontkennen: wat brood en kant en klaar troep. Niet iets waar je normaal gesproken van kan leven.
Het maakt mij verdrietig en machteloos om jou zo te zien. Je leeft in je eigen wereld van drank, leugens en problemen. Het lijkt alsof het je niets doet. Je blijft volhouden dat je geen probleem hebt. Wie wil je voor de gek houden? De buitenwereld, of jezelf? Misschien geloof je werkelijk dat er niks aan de hand is..
Mama kon het niet meer aan en is een aantal jaren geleden bij je weg gegaan. In jouw beleving ging ze weg voor een ander en dit blijf je volhouden. Helaas zie je niet in dat jij de drank boven haar (ons) koos. De liefde voor de drank is groter dan voor ons. Het is niet te omschrijven hoe dat voelt.
Ik ga met tegenzin naar je toe. Ik heb het idee dat ik voor jou moet zorgen in plaats van andersom. Je hoort trots op je vader te zijn, maar dat kan ik niet. Elke keer word ik weer teleurgesteld door jou.
Ondanks alles blijf ik stiekem hoop houden. Hoop dat je ooit de kracht vindt om van de drank af te blijven. Ik beeld mij in dat je mij vast pakt en zegt: je had gelijk, ik had een probleem. Maar mijn liefde voor jou heeft mij er door heen gesleept. Het spijt me, vanaf nu ga ik alles anders doen. Ik zal er voor je zijn.
Iets in mij zegt dat dat nooit gaat gebeuren...
