donderdag 18 juni 2015

Vaderdag

Ik kijk naar een poster met: tip voor Vaderdag!
 
Ik voel mij ineens naar. Zou ik dat product gekocht hebben? Zou ik langs gaan voor een kop koffie, of een appje sturen met "Fijne dag vandaag"?
 
Zouden we überhaupt aan Vaderdag doen?

We worden op dit moment overspoeld met aanbiedingen voor de zondag.
Ik begrijp dat ondernemers op deze dag inspelen om extra geld binnen te halen.

Ondanks mijn begrip vind ik het confronterend en word ik er verdrietig van.
Ik voel mij een beetje buiten gesloten, omdat ik niet mee kan doen.

Deze dag staat in het teken van je vader bedanken, verwennen. Ik had dit ook graag willen doen, maar ik doe niet mee met Vaderdag.

Noodgedwongen.

Ik wil zelf kunnen kiezen of ik aan Vaderdag doe of niet.

maandag 15 juni 2015

Tractor Pulling

Wim zit in het bestuur van Tractor Pulling Eext. Hij heeft de planning van de voorbereidingen op de kalender gezet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik lichtelijk verbaasd was. Huh? Moet er zoveel gebeuren? Nu al? Het evenement is pas 4 juli!

Misschien een beetje naïef?

Tractor Pulling wordt elk jaar in het eerste weekend van juli georganiseerd in Eext. Het evenement, wat dit jaar voor de 33e keer georganiseerd wordt, trekt duizenden bezoekers! 

In september zit het bestuur al samen om te vergaderen over het komende jaar. Elke maand komen zij bijeen om vorderingen te bespreken, te evalueren etc.

Een kleine greep wat ik voorbij zie flitsen op de kalender:
* naar het terrein om de baan af te dekken;
* borden schoonmaken;
* vangrail uitzetten, vangrail plaatsen;
* tribunes uitzetten, plaatsen;
* naar de drukker;

* posters ophangen.
En de dingen die spontaan voorbij komen, of waar ik geen weet van heb: het bellen/ mailen, een spoed bezoekje aan het terrein etc.

Vorig jaar woonden wij ook al samen, maar het viel mij blijkbaar niet op dat het organiseren van dit evenement best veel tijd kost.

Met de wedstrijden zelf heb ik niet zo veel. Ik ben een kippetje dat bang is voor het lawaai en de rook die zo'n machine produceert. Ik krijg direct horror beelden in mijn hoofd: een trekker ontploft en alle onderdelen komen, heel toevallig, op mij terecht. Gelukkig zijn er veiligheidsvoorschriften die er voor zorgen dat het bijna onmogelijk is om mijn horror gedachten uit te laten komen. 

Ik vind het een mooi evenement. Ik help op de dag zelf, de sfeer die er hangt is heel gemoedelijk en gezellig. Het is kleinschalig en dat heeft zijn charme!

Kijk voor meer informatie over de wedstrijden etc. op: www.tpeext.nl

Wie weet tot 4 juli!

Ellie




donderdag 11 juni 2015

Gepest

Aan mijn pesters en de meelopers,

Ik schaam me.

Ik schaam me, omdat ik mij heb laten beledigen, kleineren.
Ik schaam me, omdat ik mij heb laten buiten sluiten, mij heb laten verraden.
Ik schaam me, omdat ik over mij heen heb laten lopen.
Ik schaam me, omdat ik mij zo heb laten behandelen door jou.

Het is 5 jaar geleden. Uit het oog, uit het hart zou je zeggen. Maar niks blijkt minder waar.
Tot nog niet zo lang geleden wilde ik niet naar bepaalde plekken, omdat ik geen zin had om jou tegen te komen. Ook ben ik onzeker als mensen smoezen in gezelschap. Ik ben dan bang dat het over mij gaat.

Grotendeels heb ik de gebeurtenissen verdrongen.

Wat ik mij nog wel goed kan herinneren is dat ik niet meer naar school durfde.
Ik zat 's ochtends op de fiets met pijn in mijn buik. Ik vroeg mij af wat er zou gaan gebeuren.
Het liefst ging ik nooit meer naar school.

Na schooltijd bleef ik langer in het gebouw. Ik keek uit het raam of jullie weg waren. Het gebeurde namelijk regelmatig dat de uitgang van het schoolplein geblokkeerd werd, zodat ik er niet langs kon. Daar stond ik dan, met mijn fiets. Jullie deden net alsof ik er niet was en bleven staan waar jullie stonden.

Ik werd nooit gekozen met gym.
De deur van de kleedkamers werden op slot gedaan, zodat ik mij niet om kon kleden.

Blijkbaar was het grappig om mijn tas te verstoppen.

Wat ik ook nog weet is dat ik mijn spreekbeurt hield. Ik keek naar jullie ruggen, want die hadden jullie mij toegekeerd. Jullie waren met van alles bezig, behalve met het luisteren naar mij. En de lerares? Die zat er bij en keek ernaar.

Ik wist niet welke houding ik aan moest nemen. Bij wie ik moest staan in de pauze. Wat ik ook deed, ik werd toch belachelijk gemaakt.

Het was een kleine school. Iedereen wist wat er gaande was, maar niemand deed iets. Dat neem ik de school kwalijk.

De opmerkingen, blikken en het gelach. Opeens wordt het weer helder. Maar vooral mijn machteloosheid voel ik weer.

Ik vraag mij af waarom jullie dit hebben gedaan. Misschien deden jullie het, omdat jullie bang waren om zelf gepest te worden. Je hebt gelijk, dat wil je niet. Maar dat geeft je nog niet het recht om mij op deze manier te behandelen.

Ik weet dat ik zelf ook geen heiligboontje ben geweest. Ik heb ook bewust mensen gekwetst. Alleen heb ik, in tegenstelling tot jullie, wel het lef gehad om mijn excuses aan te bieden.

Ik loop weer met mijn hoofd omhoog en ik durf weer te zijn wie ik ben.
Ook weet ik dat ik mij niet hoef te schamen, maar jij voor jouw gedrag.

Wie de schoen past, trekt hem aan.

Ellie