Kerstmis

De feestdagen komen er weer aan. Een fijne tijd met je familie en vrienden. Je bunkert alsof je het hele jaar niet hebt gegeten en een borreltje gaat er ook wel in. Even de remmen los, volgend jaar ga je weer op dieet.

Ik begrijp dat sommige mensen een beetje tegen deze dagen op zien. Niet omdat ze (weer) falen met hun dieet, maar omdat zij een dierbare zijn verloren.

Zij zijn opzoek naar een manier om met deze feestdagen om te gaan.
Schuldgevoel en het gevoel van verraad spelen een grote rol in deze zoektocht.
Want je mag/kan het niet meer gezellig hebben als een dierbare is overleden, toch?
Deze gevoelens zijn heel herkenbaar en menselijk.

Lach, geniet & lééf. Het leven is te kort om stil te blijven staan. Jij weet dat als geen ander.
Voel je niet schuldig als je geniet met Kerstmis (of een andere dag): het mag.

Deel dit bericht.
Het geluid van zijn/haar afwezigheid is zelden zo hoorbaar als met de feestdagen.

Prettige feestdagen.

Ellie

Derde Wereld Oorlog

Ik ben bang.

Ik ben bang geworden door de aanslagen die in Frankrijk en in de rest van de wereld zijn gepleegd.

Maar dat niet alleen.

Ik ben óók bang geworden door de (social)media.
De reacties die onder de nieuwskoppen staan zijn niet niks. Sommigen zijn zó hatelijk. Ik verbaas mij er over dat je zulke lelijke dingen kan denken. Laat staan dat je die gedachten met de wereld wil delen.

Mijn tijdlijn staat momenteel vol met 'internethelden.' inmiddels sla ik de reacties onder de berichten over. Ik hou mezelf voor dat de teksten die deze mensen publiceren, komen vanuit hún angst.

Daarnaast vraag ik mij af welk nieuws ik moet geloven. Wordt het werkelijk zo neergezet zoals het is? Worden er dingen (bewust) achterwege gelaten?

Op Facebook zag ik een plaatje voorbij komen dat een verdachte van de aanslagen in Parijs zich mogelijk in Nederland bevindt. Hoe weten ze dat dat zo is? Wie heeft dat online gezet? Is het bangmakerij?

Bang ben ik zeker. De spanning is voelbaar en ik kan niks doen. Dat maakt dat ik mij machteloos voel. Ik wacht af en ik hoop dat het goed komt.

Ik denk dat het belangrijk is dat we onthouden dat een groot deel wat op socialmedia staat niet waar is. Laten we ons nuchtere verstand erbij houden, zodat we ons niet laten meeslepen in alles wat er beweerd wordt.

Ik hoop dat we met zijn allen van de geschiedenis hebben geleerd. Een 3e Wereld Oorlog? Ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat het nooit zo ver gaat komen.

Ellie

Griepprik

Een paar weken geleden kreeg ik een brief in de bus. Aan de envelop kon ik al zien hoe laat het was: een uitnodiging voor de griepprik.
Ik hoor je denken: "als je in een bejaardenwoning woont,  moet je dan automatisch een griepprik?" Nee hoor, wees niet bang. Ik val onder één van de risico groepen. Dat klinkt allemaal heftiger dan dat het is. 

Maar goed, het prikje kon ik tussen 16.00 uur en 19.00 uur halen in het dorpshuis.Vlakbij het gebouw is een grote parkeerplaats, waar je gratis mag staan.

Ik kwam om 16.30 uur aantuffen in mijn grijze gebakje. Mensen stonden kriskras op plekken geparkeerd waar je niet eens mag staan. ''Goh, de parkeerplaats zal vast vol zijn'' dacht ik nog. Toen ik daar aan kwam stonden er maar 2 auto's. Ik was oprecht verbaasd. Naar mijn idee is het even ver lopen namelijk.

Wat ik vervolgens zag was: grijs.
Nee, ik keek niet naar mijn auto. Er liepen kuddes oude mensen van en naar het dorpshuis.
De mensen die het dorpshuis verlieten zijn de 'echten'. De hele dag gewacht tot het zover was en dan stipt om 16.00 uur aanwezig zijn. Wat daar de reden van is? Ik heb geen idee.

Er waren 3 mensen aan het prikken. Eén daarvan was mijn huisarts. De anderen ken ik niet. Ik gok assistenten.
Je wint een chocoladereep als je raadt bij wie de rij het langst was. Juist, bij de huisarts. Jij gaat door voor de wasmachine.

Waarom wil je persé door háár geprikt worden? De andere 2 zijn heus niet van de straat geplukt hoor. Zie je het al voor je? "Niks te doen vandaag? Mooi,nu wel. Je gaat honderden mensen vaccineren."

Ik heb de gok gewaagd. Dat je je arm niet meer kan bewegen is normaal, toch? ;)

Ellie

Ride 4 Michelle

Ik weet niet hoe het voelt om zwanger te zijn. Hoe het is om te voelen dat er een klein mensje in je  buik groeit. Een individu dat zich ontwikkelt, klaar aan het maken is voor de toekomst. Maanden de tijd neemt om zichzelf te perfectioneren.

10 vingertjes en teentjes. Ogen die kunnen zien in wat voor nest je terecht bent gekomen.  Een neus dat je lievelingseten zal ruiken, de oren die de ouderlijke stemmen zullen horen. Het hartje dat volgestopt zal worden met liefde.

Silvia weet wél hoe het is om zwanger te zijn. Zij heeft 2 prachtige dochters, Shanelle en Michelle.

Helaas heeft Michelle nooit kunnen zien in wat voor liefdevol nest zij terecht is gekomen. Zij zal nooit haar lievelingseten ruiken, of haar ouders lieve woordjes horen fluisteren.

Om één of andere reden mocht zij zich niet verder ontwikkelen. Nooit naar school of spelen met vriendinnetjes.


Je papa en mama zullen nooit je eerste stapjes vastleggen,je lach of je eerste woordje. Hoe zou je stem klinken, lieve Michelle?
Je mama wist dat er iets niet goed was. Ze voelde jou steeds minder, maar de doktoren zeiden dat er niks aan de hand was. Zij moesten eens weten... Met jouw mama haar instinct is niks mis. Helaas, in dit geval.

Met 38 weken ben jij geboren. Alles zat er op en er aan, 10 vingertjes en teentjes.  Je oogjes, je neusje, je oortjes. Helaas klopte je hartje niet meer.

Ondanks dat je hart niet meer klopt wordt hij nog volgestopt met liefde. Wat een respect heb ik voor jouw familie, Michelle. Ik ben er van overtuigd dat jij dit op één of andere manier mee krijgt, dat kán niet anders.


Op 20 september wordt er bij manege Jan Dolfing een buitenrit georganiseerd, ride4Michelle. Je kan mee rijden op je eigen paard, óf van de manege. Zit je liever niet op een paard? Dan kan je mee in de huifkar.

Met deze rit wordt er geld ingezameld voor Fonds Gezond Geboren.
Dit fonds financiert medisch wetenschappelijk onderzoeksprojecten die gericht zijn op de perioden  vóór, tijdens en vlak na de geboorte. Elk kind dat er sterft is er één te veel.

Meer informatie? Kijk op de Facebook pagina: ride 4 Michelle.


Ik rijd mee voor Michelle en haar familie, jij ook?


Ellie

Delen is gewenst.

Asielzoekers

Asielzoekers. Ik heb nog nooit goed over deze mensen nagedacht. Wat ik probeer te zeggen: ik heb nog nooit verder gekeken dan mijn neus lang was.
Totdat ik met iemand sprak die gevlucht is.

Bij asielzoekers dacht ik aan mensen die door het centrum slenteren. Die uit verveling kattenkwaad uithalen. Mensen die geluk komen zoeken. En verder? Verder dacht ik niks..

Nooit heb ik verder gedacht. Geen minuut heb ik benut om verder te kijken. Te beseffen dat zij familie achter hebben gelaten, die zij nooit weer zullen zien.
Ik heb er nooit bij stil gestaan dat hij nooit meer kan genieten van zijn moeder haar kookkunsten. Dat hij nooit meer een borrel met zijn vader kan drinken. En dat hij nooit meer de rimpelige vingers van zijn oma door zijn haren zal voelen.
Hij kan niet terug, en de familieleden mogen het land niet verlaten.

Waarom heb ik hier nooit bij stil gestaan?

Sommige vluchtelingen weten aan het begin van hun reis niet dat zij in Nederland terecht komen. Zij hebben een beslissing genomen:  óf vluchten, en proberen te overleven, óf zeker weten dat zij zullen sterven. Wat lijkt het mij eng om in zo'n situatie te zitten..

Zij gaan dit avontuur niet aan, omdat zij last hebben van de zweetvoeten van de buren. Tuurlijk heb je er mensen bij die hier alleen komen voor een betere toekomst. Maar om iedereen hier van te beschuldigen?

Niet iedereen wordt geaccepteerd door de omgeving. Op deze manier krijgen zij nooit vrijheid. Hoe kunnen zij weer iets opbouwen, als zij er steeds aan worden herinnerd dat zij asielzoekers zijn? Hoe kunnen zij verder met hun toekomst als wij hen blijven confronteren met het verleden?

Ik wil niet weten wat hun ogen hebben gezien. Wat voor angsten zij hebben ervaren en wat voor een pijn zij blijven houden. Ik kan dat niet voor ze weg nemen.

Het enige wat ik voor hen kan doen is mijn kijk op asielzoekers bijstellen. Mijn vooroordelen in de prullenbak gooien en hen accepteren.

Ellie

Bucket list

Ik volg een programma op tv waarin mensen niet lang meer te leven hebben. Zij zijn aan het vechten en proberen het leven zo lang mogelijk te rekken.

De vechtlust, het genieten van de (laatste) momenten. De dingen doen, die ze graag nog één keer willen doen.  Ik heb er bewondering voor en ik hou het zelden droog.
 
Tegelijkertijd vraag ik mij af waarom er op het laatste moment nog van alles gedaan moet worden. Waarom komen we pas in actie als het heet wordt onder onze voeten? Waarom beginnen we er niet eerder mee?

Ik denk, omdat we er van uit gaan dat we álle tijd hebben op deze wereld.

Ook ik ben schuldig.

Ook ik heb nog genoeg dingen op mijn bucket list staan die allang gedaan hadden kunnen zijn. Zo wil ik nog een keer paardrijden op het strand met vriendinnen.
Waarom het nog niet gedaan is? Tsja.. Geen tijd, het heeft geen haast..

Het lijkt mij verschrikkelijk om aan het einde van mijn leven nog een waslijst af te moeten werken met de dingen die ik heb laten liggen. Dat ik in mijn leven te naïef ben geweest om te denken dat het wel komt. Daarom ga ik vanaf nu proberen om meer naar mijn gevoel te luisteren. Wat wil ik graag? Hoe ga ik dat bereiken?

Tuurlijk zijn er situaties waarin je dingen niet a la minute kunt realiseren, of dat het financieel (nog) niet mogelijk is,dat is niet anders.

Ik ga straks mijn wens met mijn vriendinnen bespreken. En jij?

Ellie

Verslaafd

Ik haat het als je mij voor het blok zet. Ik word er van binnen zó kwaad van. Waar haal je het lef vandaan om het aan míj te vragen? Zonder blikken of blozen doe je het.

Je speelt op mijn gevoel in door te zeggen dat je anders geen eten kan kopen. Je zegt dat ik het geld ZEKER terug krijg. Ik voel mij in het nauw gedreven en ik geef je 30 euro.

Ik hoop dat je dit keer wel aan je woord houdt en dat je écht eten gaat halen.

Ik heb gelijk spijt als ik zie wat je gekocht hebt. Waarom ben ik er wéér in getrapt? Wat ben ik toch een sukkel, waarom zou je dit keer wél de verleiding van de alcohol kunnen weerstaan? 

Als ik er wat van zeg wuif je het weg en zeg je dat je ook eten hebt gekocht. Dat kan ik niet ontkennen: wat brood en kant en klaar troep. Niet iets waar je normaal gesproken van kan leven.

Het maakt mij verdrietig en machteloos om jou zo te zien. Je leeft in je eigen wereld van drank, leugens en problemen. Het lijkt alsof het je niets doet. Je blijft volhouden dat je geen probleem hebt. Wie wil je voor de gek houden? De buitenwereld, of jezelf? Misschien geloof je werkelijk dat er niks aan de hand is..

Mama kon het niet meer aan en is een aantal jaren geleden bij je weg gegaan. In jouw beleving ging ze weg voor een ander en dit blijf je volhouden. Helaas zie je niet in dat jij de drank boven haar (ons) koos. De liefde voor de drank is groter dan voor ons. Het is niet te omschrijven hoe dat voelt.

Ik ga met tegenzin naar je toe. Ik heb het idee dat ik voor jou moet zorgen in plaats van andersom. Je hoort trots op je vader te zijn, maar dat kan ik niet. Elke keer word ik weer teleurgesteld door jou.

Ondanks alles blijf ik stiekem hoop houden. Hoop dat je ooit de kracht vindt om van de drank af te blijven. Ik beeld mij in dat je mij vast pakt en zegt: je had gelijk, ik had een probleem. Maar mijn liefde voor jou heeft mij er door heen gesleept. Het spijt me, vanaf nu ga ik alles anders doen. Ik zal er voor je zijn.

Iets in mij zegt dat dat nooit gaat gebeuren...

Vaderdag

Ik kijk naar een poster met: tip voor Vaderdag!

 

Ik voel mij ineens naar. Zou ik dat product gekocht hebben? Zou ik langs gaan voor een kop koffie, of een appje sturen met "Fijne dag vandaag"?

 

Zouden we überhaupt aan Vaderdag doen?

We worden op dit moment overspoeld met aanbiedingen voor de zondag.
Ik begrijp dat ondernemers op deze dag inspelen om extra geld binnen te halen.

Ondanks mijn begrip vind ik het confronterend en word ik er verdrietig van.
Ik voel mij een beetje buiten gesloten, omdat ik niet mee kan doen.

Deze dag staat in het teken van je vader bedanken, verwennen. Ik had dit ook graag willen doen, maar ik doe niet mee met Vaderdag.

Noodgedwongen.

Ik wil zelf kunnen kiezen of ik aan Vaderdag doe of niet.

Tractor Pulling

Wim zit in het bestuur van Tractor Pulling Eext. Hij heeft de planning van de voorbereidingen op de kalender gezet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik lichtelijk verbaasd was. Huh? Moet er zoveel gebeuren? Nu al? Het evenement is pas 4 juli!

Misschien een beetje naïef?

Tractor Pulling wordt elk jaar in het eerste weekend van juli georganiseerd in Eext. Het evenement, wat dit jaar voor de 33e keer georganiseerd wordt, trekt duizenden bezoekers! 

In september zit het bestuur al samen om te vergaderen over het komende jaar. Elke maand komen zij bijeen om vorderingen te bespreken, te evalueren etc.

Een kleine greep wat ik voorbij zie flitsen op de kalender:
* naar het terrein om de baan af te dekken;
* borden schoonmaken;
* vangrail uitzetten, vangrail plaatsen;
* tribunes uitzetten, plaatsen;
* naar de drukker;
* posters ophangen.
En de dingen die spontaan voorbij komen, of waar ik geen weet van heb: het bellen/ mailen, een spoed bezoekje aan het terrein etc.

Vorig jaar woonden wij ook al samen, maar het viel mij blijkbaar niet op dat het organiseren van dit evenement best veel tijd kost.

Met de wedstrijden zelf heb ik niet zo veel. Ik ben een kippetje dat bang is voor het lawaai en de rook die zo'n machine produceert. Ik krijg direct horror beelden in mijn hoofd: een trekker ontploft en alle onderdelen komen, heel toevallig, op mij terecht. Gelukkig zijn er veiligheidsvoorschriften die er voor zorgen dat het bijna onmogelijk is om mijn horror gedachten uit te laten komen. 

Ik vind het een mooi evenement. Ik help op de dag zelf, de sfeer die er hangt is heel gemoedelijk en gezellig. Het is kleinschalig en dat heeft zijn charme!

Kijk voor meer informatie over de wedstrijden etc. op: www.tpeext.nl

Wie weet tot 4 juli!

Ellie

Gepest

Aan mijn pesters en de meelopers,

Ik schaam me.

Ik schaam me, omdat ik mij heb laten beledigen, kleineren.
Ik schaam me, omdat ik mij heb laten buiten sluiten, mij heb laten verraden.
Ik schaam me, omdat ik over mij heen heb laten lopen.
Ik schaam me, omdat ik mij zo heb laten behandelen door jou.

Het is 5 jaar geleden. Uit het oog, uit het hart zou je zeggen. Maar niks blijkt minder waar.
Tot nog niet zo lang geleden wilde ik niet naar bepaalde plekken, omdat ik geen zin had om jou tegen te komen. Ook ben ik onzeker als mensen smoezen in gezelschap. Ik ben dan bang dat het over mij gaat.

Grotendeels heb ik de gebeurtenissen verdrongen.

Wat ik mij nog wel goed kan herinneren is dat ik niet meer naar school durfde.
Ik zat 's ochtends op de fiets met pijn in mijn buik. Ik vroeg mij af wat er zou gaan gebeuren.
Het liefst ging ik nooit meer naar school.

Na schooltijd bleef ik langer in het gebouw. Ik keek uit het raam of jullie weg waren. Het gebeurde namelijk regelmatig dat de uitgang van het schoolplein geblokkeerd werd, zodat ik er niet langs kon. Daar stond ik dan, met mijn fiets. Jullie deden net alsof ik er niet was en bleven staan waar jullie stonden.

Ik werd nooit gekozen met gym.
De deur van de kleedkamers werden op slot gedaan, zodat ik mij niet om kon kleden.

Blijkbaar was het grappig om mijn tas te verstoppen.

Wat ik ook nog weet is dat ik mijn spreekbeurt hield. Ik keek naar jullie ruggen, want die hadden jullie mij toegekeerd. Jullie waren met van alles bezig, behalve met het luisteren naar mij. En de lerares? Die zat er bij en keek ernaar.

Ik wist niet welke houding ik aan moest nemen. Bij wie ik moest staan in de pauze. Wat ik ook deed, ik werd toch belachelijk gemaakt.

Het was een kleine school. Iedereen wist wat er gaande was, maar niemand deed iets. Dat neem ik de school kwalijk.

De opmerkingen, blikken en het gelach. Opeens wordt het weer helder. Maar vooral mijn machteloosheid voel ik weer.

Ik vraag mij af waarom jullie dit hebben gedaan. Misschien deden jullie het, omdat jullie bang waren om zelf gepest te worden. Je hebt gelijk, dat wil je niet. Maar dat geeft je nog niet het recht om mij op deze manier te behandelen.

Ik weet dat ik zelf ook geen heiligboontje ben geweest. Ik heb ook bewust mensen gekwetst. Alleen heb ik, in tegenstelling tot jullie, wel het lef gehad om mijn excuses aan te bieden.

Ik loop weer met mijn hoofd omhoog en ik durf weer te zijn wie ik ben.
Ook weet ik dat ik mij niet hoef te schamen, maar jij voor jouw gedrag.

Wie de schoen past, trekt hem aan.

Ellie

Illegale seks

''De Vlaamse politieke partij Open Vlaamse Liberalen en Democraten heeft een wetsvoorstel ingediend om seks vanaf veertien jaar niet langer strafbaar te stellen, op voorwaarde dat de partner maximaal vijf jaar ouder is. Dat staat in De Morgen.''
(www.ad.nl)

... ar joe kidding mie? Bestaat er een wet die beschrijft vanaf welke leeftijd je seks mag hebben? Ik ben verbaasd.

Ik zie het al voor me: elke Vlaamse puber vraagt voor zijn 14e verjaardag een overlevingspakket van condooms, met een hotelkamer erbij.

Dat de leeftijd omlaag gaat vind ik positief. De ene speelt op zijn 14e nog doktertje op een pop en de andere wil graag zijn vriendinnetje onderzoeken. Ik vind dat je dat niet mag afstraffen, gezien seks bij de eerste levensbehoeften hoort.
Ik ben benieuwd vanaf welke leeftijd het hiervoor "legaal" was in België. (80?) Ik heb het gegoogeld, maar ik kan het niet vinden.
Wat mij stoort is dat er wordt bepaald hoeveel jaar ouder de bedpartner maximaal mag zijn. (5 jaar.) Wat nou als diegene 5 jaar en 1 maand ouder is? Is dat ook strafbaar? En als de ouders er oké mee zijn?

Tuurlijk vind ik het goed dat kinderen beschermd worden. Maar de één is er wat eerder bij dan de andere. Fijn voor later zeg, word je gescreend of je een strafblad hebt en dan weten ze op het werk direct dat je vroeg actief was. Zit je daar met je rode oortjes..

In Nederland staat het naar mijn idee wat "losser" omschreven. Zoals ik het lees mag het vanaf je 12e, als je er zelf behoefte aan hebt:

''Kinderen tot 12 jaar zijn voor de wet altijd beschermd. Het is verboden om seks te hebben met iemand beneden deze leeftijd. Tussen de 12 en 16 jaar ligt dat wat anders. Als er seks plaatsvindt met iemand die ouder is, dan kunnen de ouders daarvan aangifte doen. Het betrokken meisje moet dan ook worden gehoord door de politie en uiteindelijk zal een rechter uitmaken of het strafbaar is wat er is gebeurd. Dat is afhankelijk van de situatie. Als een meisje van 15 seks heeft met haar vriendje van 16 zal dat geen probleem zijn. Is die persoon bijvoorbeeld 30, dan kan het wel een probleem worden. Vanaf 16 jaar is het niet verboden om seks te hebben (op vrijwillige basis natuurlijk).''
(www.vraaghetdepolitie.nl)

Het komt vanzelf (leuke woordspeling), of je nou 12,14 of 28 bent. En anders maar niet!

Is het gek dat ik mij afvraag of jij een illegale sekser was geweest, als jij in België had gewoond? ;)

Ellie

Syndroom

Hoe zou jouw leven er uit zien als jij zelfstandig zou kunnen functioneren in deze maatschappij?
Hoe zou je karakter zijn? Zou je zelf in de zorg werken?

Het doet er niet toe. Jij bent zoals je bent. Dat is goed. 

De mensen die zeggen dat jij niks kan hebben ongelijk.
Zij weten niet hoe zo'n humor jij hebt, hoe zorgzaam en creatief jij bent.

De mensen die zeggen dat jij niks mee krijgt, hebben geen flauw benul van jouw voelsprieten.

De mensen die zeggen dat jij niet kan helpen in het huishouden, hebben jou nog nooit met de vaat bezig gezien. Ik heb nog nooit iemand dit met zoveel plezier en passie zien doen.

Mensen onderschatten jou.
Misschien dat ik dat soms ook doe. Dat spijt me.

Ik ben mij ervan bewust dat mijn handen de zoveelste vreemde handen zijn die jouw lichaam wassen.

Ik weet dat mijn ogen, de zoveelste vreemde ogen zijn, die jou op je kwetsbaarste momenten zien. 

Schaam je niet als je een ongelukje hebt gehad. Ik help je en ik zal je niet belachelijk maken.

Het geeft niet als je iets niet begrijpt. Ik neem de tijd voor je en ik zal het je proberen uit te leggen.

Ik hoop dat je weet dat ik je respecteer. Ik zal je nooit pijn willen doen of je willen kwetsen.

Ik geniet als ik jou zie lachen.
Ik krijg het warm als jij mij met je eerlijke ogen aankijkt.
Ik vind jouw onschuldige grappen oprecht leuk.

Blijf zoals je bent!

Ellie

Dodenherdenking

Ik heb toekomstplannen, maar dat hadden jullie ook.
Ik wil gerespecteerd worden, net als jullie.
Ik wil kunnen zijn wie ik ben, net als jullie.
Ik vraag niet om oorlog, maar dat hebben jullie ook niet gedaan.

Tóch kreeg je het.

Jij, die liefhad. Zij, die geliefd werden.
Zij die talentvol waren, jij die vol in het leven stond.
Zij, die het zouden maken in het leven.
Zij waren beeldschoon.

Jullie wilden trouwen.
Zij verwachtten hun eerste kindje.
En jullie, kleine boefjes, jullie waren nog veel te jong om er iets van te begrijpen.

Jullie waren met zoveel.  Zoveel, dat ik jullie namen niet ken.

Jullie werden gediscrimineerd en mochten niet meer zijn wie je was.
Jullie werden over één kam geschoren. 
Jullie hebben doodsangsten uitgestaan en emoties gevoeld waarvan je het bestaan niet wist.

Jij wist dat je baby het levenslicht nooit zou zien.
Hij zag de paniek in jouw ogen en hield zich sterk voor jou.
 

Jullie waren intelligent, behulpzaam, charmant, grappig. En nog zoveel meer.

Jullie zijn gestorven, terwijl jullie hem nooit iets hebben misdaan.

Vanavond ben ik stil. Stil voor jullie allemaal.

Ellie

 

Bestemming onbekend

Ik vervloek mezelf. Als ik eerder was vertrokken, dan hoefde ik mij niet te haasten. Iets in mij zegt dat ik het nét ga redden. Zoals altijd eigenlijk.

Ik loop het perron op, met mijn hart in mijn keel. De trein, die de naam "het leven" draagt, staat er nog.

Ik heb nog 2 minuten. Ik probeer mijn pas te versnellen en ik check mij in. Ik haal de trein net. Iets in mij zegt: '' zie je wel, je hebt een gave om op het nippertje op tijd te komen.''

De opluchting  maakt plaats voor ergernis. Wat een drukte, ik trek de conclusie dat ik moet staan. Als ik ergens een hekel aan heb, is het te moeten staan in een trein. De rondslingerende bagage waar jij dan tussen moet staan. En reken er maar niet op dat mensen hun halve huishouden voor je aan de kant schuiven.

Laat ik maar niet beginnen over dat de mensen in mijn persoonlijke ruimte komen.
Ik geef mijzelf er aan over, ik heb geen andere keus.

Ik schaam me. Ik heb mijzelf zo druk gemaakt dat ik een rood hoofd heb, een zware ademhaling en mijn oksels ruiken naar een verdorde bloementuin.
Daar sta je dan met je goede gedrag bij te komen van je eigen tekortkoming. Zal ik ooit leren om op tijd te vertrekken?

In dit coupe voeren mensen een gesprek. Ik babbel gezellig mee in mijn hoofd, tot mijn aandacht wordt gegrepen door de mensen die niks zeggen.

Een paar mensen hebben oordopjes in en hebben hun telefoon vast. Een ander leest de krant en een enkeling zit naar buiten te staren. Waar zitten zij met hun gedachten? Waar komen zij vandaan? Waar gaan zij heen? Wat is hun achtergrond? Zijn ze zenuwachtig? Zijn ze blij? Zijn ze verdrietig en hebben zij een knoop in hun maag voor wat hen te wachten staat?

Zoveel mensen in deze trein, zoveel zielen. Elk individu heeft dingen meegemaakt waardoor zij de persoon zijn geworden tot wie ze nu zijn. Wat zijn die gebeurtenissen? Wat hebben de ogen gezien, die nu door het raam van de trein zitten te staren?
Wat heeft er voor gezorgd dat zij dezelfde trein hebben genomen als ik? Wat is hun toekomst? Zijn ze succesvol? Jagen ze hun dromen achterna?

Ik merk dat ik nieuwsgierig word en ik moet mij inhouden om het niet aan de mensen te vragen.

Ik besluit er genoegen mee te nemen dat er op de treinkaartjes van mijn mede reizigers "bestemming onbekend" staat.

Rokjesboom

Ik heb mij aangemeld op een pagina waar wekelijks een schrijfopdracht wordt geplaatst. Schrijvers kunnen elkaar feedback geven. Deze week is er deze opdracht: Schrijf een verhaal van maximaal 350 woorden waarin een kind in een boom zit. Waarom het kind daar zit en wat hij/zij daar doet, mag je zelf bedenken.


''Mááháám!'' Schreeuw ik. Ik schreeuw zo hard dat mijn keel er pijn van doet.
Ik word altijd zó boos als mama niet doet wat ik wil. Ze weet toch dat ik geen rokjes aan wil? Ik háát rokjes!

Vandaag heeft ze er weer één voor mij klaar gelegd, ik begrijp het niet. Ik heb geprobeerd om een broek aan te trekken, maar dat mocht niet van mama. Ze heeft hem weer van mij afgepakt en in de kast gestopt. Ik ben zo boos dat ik met mijn voeten begin te stampen. Waarom luistert ze nou niet?

Ik heb alles geprobeerd om er onder uit te komen, maar ik weet dat als mama ''nee'' zegt, het ook echt ''nee'' is.

Ik trek met pijn in mijn buik mijn rok aan. Zo kan ik toch niet met de jongens spelen?

Ik eet snel mijn boterham op, want ik zie dat Jasper en Jos al buiten zijn.

Als ik buiten kom rennen ze naar het bosje. Ik ren er achteraan en ik voel kriebels in mijn buik. Ik vind het zo leuk om met Jasper en Jos te spelen.

Ik kom bij het bosje en ik kijk naar de dikke boom. Ik zal de jongens eens laten zien dat ik geen meisje meisje ben! Ik klim naar boven, maar ik merk dat ik niet zo ver mijn benen kan strekken, omdat mijn rok in de weg zit. Ik stop met klimmen en ik zie dat ik halverwege ben. Ik durf niet meer. Ik wil naar beneden, maar ik kan niet bij de tak komen. Ik glij uit en ik val.

Ik lig op de grond en mijn benen en armen doen zeer. Ik laat niks aan Jasper en Jos merken. Ik zeg dat ik iets aan mama moet vragen en ik ga.

Ik ga mama vertellen dat een rok dragen gevaarlijk is met het buitenspelen. 

Jij ziet mij als een rups, terwijl ik een vlinder ben

Ik krijg geen lucht, ik heb het benauwd.
Jij beslist, terwijl ik ook wil beslissen. 
Jij kiest voor andere mensen, terwijl ik voor jou kies.

Ik moet in jouw ritme lopen, terwijl ik wil rennen.
 

Je houdt mij klein, terwijl ik wil groeien.
Jij ziet mij als een rups, terwijl ik een vlinder ben.
Je houdt mij vast, terwijl ik mij los wil rukken.
Je houdt mij op de grond terwijl ik wil vliegen.

Ik haal diep adem.
Ik heb besloten.
Ik kies voor mezelf.

Ik begin te rennen.

Ik groei.

Ik ontpop me.
Ik laat los.
Ik sla mijn vleugels uit.
Ik vlieg.

Opweg naar mezelf.

Zelfmoord

Zelfmoord, een onderwerp waar nauwelijks over gesproken wordt.

Ja, er wordt over gesproken: "Egoïstisch, laf, zwak.'' 

En: ''Ik ken genoeg mensen die langer wilden leven, maar gedwongen uit het leven moesten stappen en die persoon stapt vrijwillig uit het leven."

 

Onbegrip.

 

Logisch, het valt ook niet te begrijpen.

Er wordt (bijna) niet gesproken door de mensen die denken dat het beter is om uit het leven te stappen. (Beter voor wie? voor hun zelf? voor de omgeving?)
Schaamte? Bang voor onbegrip? Overtuigd dat niemand kan helpen?

Wat zou er door hun hoofd gaan? Dat er in het hiernamaals geen pijn is? Dat ze tóch niet gemist worden? Dat ze niks toevoegen?

Zullen ze überhaupt op het moment zelf in de gaten hebben wat voor consequenties hun daad heeft?  Wat maakt het dat ze de beslissing nemen om uit het leven te stappen? Wat is de druppel geweest? Zaten ze vast in de horror gedachten? Zijn die horror gedachten verandert in waarheid voor hen? Konden ze het niet meer overzien?

Zouden ze het niet gedaan hebben  als zij hadden gesproken over de chaos in hun hoofd? Zouden ze er nog zijn als iemand had gezegd dat ze er toe doen? Dat ze kwaliteiten bezaten en dat ze met hun kunnen de wereld verrijken?

Ben jij diegene met horror gedachten? Schaam je niet en zoek hulp.
Ik ben overtuigd van jouw kwaliteiten en ik ben blij dat je er bent.
Je wordt gemist als je er niet meer zou zijn.

 

Het kan zijn dat er iemand in jouw omgeving vast zit in zijn hoofd, zonder dat je het door hebt.
Deel dit bericht, misschien heeft hij het op dit moment nodig om te horen dat hij er toe doet. Dit is het minste wat we kunnen doen.

 

Onthoud: de wereld is mooier met jou!

 

Ellie

Kanker

Kanker is een klootzak. Een hufter, een terrorist. Kanker maakt kapot, machteloos. Kanker zorgt voor verdriet. Kanker is onbegrijpelijk. Kanker roept vragen op, kanker is oneerlijk. Kanker, ik haat je.

 

Kanker had mijn vader in zijn greep en terroriseerde ons gezin. Hij zorgde ervoor dat wij ons machteloos voelden en hij ging gewoon zijn eigen gang. 

Goed nieuws, slecht nieuws.

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit.

Behandeling die aan blijkt te slaan, kanker die weer terug komt.

 

Kanker is een achtbaan die geen einde lijkt te hebben.

Door kanker ervaar je verschillende emoties. Kanker maakt je verdrietig bij slecht nieuws en geeft opluchting bij een lichtpuntje.

Kanker slaat je neer, en laat je vervolgens weer opkrabbelen.

Sta je weer? juich niet te vroeg, er komt een nieuwe aanval aan.

Kanker is gemeen, harteloos.

Kanker laat je ondanks alles hoop houden.

 

Door kanker heb ik verloren;
Kanker heeft (o.a.) mijn vader van mij afgepakt. Wat dat met mij doet is niet te omschrijven. Ik mis hem enorm en ik ben boos. Waarom hij? Hier zullen wij nooit een antwoord op krijgen.

 

Door kanker heb ik gewonnen;
Ik weet hoe het is om in een diep dal te zitten.

Ik weet hoe het is om omhoog te klimmen en weer op te staan.
Ik heb levenservaring.
Ik ken mijn innerlijke kracht.
Ik weet wat echte vriendschap is.
Ik weet hoe belangrijk familie is. 

Kanker maakt (uiteindelijk) sterk.

Kanker, ik ben je dankbaar voor deze kennis.

Terroriseert deze ziekte jouw leven op dit moment?
Houd moed.

Ik begrijp dat het onwerkelijk klinkt op dit moment, maar kanker kan ondanks alles iets positiefs brengen. Ik had nooit verwacht dat ik zou inzien dat ik ook dingen heb ''gewonnen'' door deze ziekte.

 

Blijf sterk. Als ik het kan, lukt het jou ook.

Je zal versteld staan van je eigen kracht.

 

Ellie

NVM Open Huizen Dag

NVM Open Huizen Dag 2015, mijn tijdlijn staat er vol mee. Mensen die schrijven: ''Wij zijn er klaar voor, koffie staat klaar, wees welkom!''

Toen ik dit zag begonnen mijn hersenspinsels te werken. Wat zou de reden zijn dat mensen willen verhuizen?

Zijn ze toe aan een nieuwe start? Hebben ze het huis geërfd? Kunnen ze het niet meer opbrengen? Scheiding? Bonje met de buren?

Stel de reden is: bonje met de buren. Zullen de verkopers dan naar de buren gaan en zeggen: '' als je zorgt dat we vandaag geen last van je hebben, is de kans groter dat je snel van ons af bent?''

Wat ik mij ook afvraag: hoe zou de verkopende partij zich voorbereiden?

Is er een heel schoonmaakteam langs geweest om álles spik en span te maken? Zijn ze nog naar de kapper geweest om zelf goed voor de dag te komen? Nette kleren aan? Extra lekkere koeken van de bakker om de kijkers in de watten te leggen? Mooie bloemen op tafel?

Als de verkopende partij kinderen heeft, zullen ze dan de kinderen naar opa en oma brengen? Hun eerlijkheid is niet altijd even gepast. '' Mama zegt dat dit huis spookt, en de buurman zit altijd te gluren.''

Ik kan mij voorstellen dat het heel spannend is: hoeveel mensen zullen er komen? Wat vinden ze van ons huis? Zou de koper er tussen zitten?

Ik hoop voor de verkopende partij dat er kijkers komen vandaag. Al is het er maar één; misschien is diegene de persoon die op zoek is naar jouw huis!

Succes vandaag én met de verkoop!

Ellie

Boer Geert

Boer Geert,

Wat wordt er veel (negatief) over u geschreven en dan komt er ook nog een bericht van mij voorbij.  Nee, ik wil u de grond niet in trappen.  Dat zal wel heel makkelijk zijn; schrijven wat 3/4 van de Nederlanders wil lezen, en ik word beroemd! Nee, ik doe daar niet aan mee. Ik wil u schrijven, omdat ik het met u te doen heb.

Alle negatieve reacties die u over u heen krijgt, waar u niet om gevraagd heeft. U was alleen maar opzoek naar de liefde. U vroeg om een vrouw om oud mee te worden, omdat uw eigen geliefde, waar u nog met zoveel liefde over spreekt, er (helaas) niet meer is. U vroeg er niet om, om als een viezerik neer gezet te worden.

Wij kennen elkaar niet, maar ik vind u fantastisch. Ik heb uw aardbeien en bloemkolen nog nooit bewonderd of geproefd, maar wat ik wél ken is dat er altijd een zondebok moet zijn. De KRO heeft u uitgekozen en Nederland doet hier vrolijk aan mee. Zielig eigenlijk, vindt u niet?

Er wordt zo veel geknipt en geplakt dat u neer wordt gezet als een vieze oude geile opa. Tuurlijk zijn sommige situaties van u niet echt handig geweest, maar dat heeft u zelf ook al benoemd.

Het idee achter BZV is dit jaar weg. We kijken niet meer naar boeren die op jacht zijn naar de liefde, maar wij zijn dit jaar zelf op jacht. De jacht op GG (geile Geert) is geopend; wat kunnen wij vinden om u te kleineren. Welke opmerking/ aanraking wordt zó geknipt en geplakt dat het ongepast overkomt. U bedoeld het niet zo, maar het is wel zo bewerkt dat het er zo uit kwam te zien.

Ik vind het jammer.

Want boer Geert, ik denk dat u een hele lieve man bent. De twinkeling in uw ogen als u over de vrouwen spreekt. Uw liefde voor uw bedrijf, ik hou er van.

Als u echt zo'n vieze oude geile opa was, dan spraken uw vrouwen niet zo positief en liefdevol over u.

Boer Geert, welke beslissing u ook neemt, ik hoop dat u heel gelukkig wordt en samen kunt genieten van uw bedrijf, maar vooral van de liefde en elkaar.

 Ik gun het u van harte. 

 Ellie

Zo had ik mij het oud worden niet voorgesteld

Hier zit ik dan, op de bank. Ik heb het koud en ik ben blij dat de dag grotendeels voorbij is. Ik heb trek, maar geen zin om te koken. Waarom zou ik? Het eten smaakt mij niet meer en alleen eten is niks aan.

Ik denk terug aan hoe het vroeger was. Het hele huis zat vol en ik stond te zwoegen in de keuken. Wat genoot ik daarvan! Zorgen dat er lekker eten op tafel kwam en regelen dat  niemand iets te kort kwam. Wat voelde ik veel liefde en geluk.

Het samen zijn, één grote familie. Maar vooral mijn partner die toen nog vol in het leven stond. Zijn liefde en aanhalingen, ik voel het nog steeds.
Ik ervaar gemengde gevoelens op dit moment: warmte door zijn liefde en verdriet door het gemis.

Mijn man, die beloofd had om nooit bij mij weg te gaan, heeft mij in de steek gelaten. Ik zie de blik in zijn ogen toen hij stierf nog voor me. Net alsof hij zeggen wou:"het spijt me lieverd, maar ik ga tóch bij je weg."

Hij heeft mij prachtige kinderen gegeven en inmiddels ben ik al oma. Mijn (klein)kinderen hebben hun eigen leven en ik wil hen niet tot last zijn. Zij hebben het druk met school en werk, en zitten vast niet op mij te wachten...

Ik spoor mezelf aan om op te staan  en te zorgen dat ik wat eten binnen krijg. Ik loop naar de keuken en ik voel mij futloos. Ik pak maar een broodje, net zoals gisteren en eergisteren.

Ik mis de gezelligheid om mij heen. Je kan wel zeggen dat ik mij eenzaam voel. Bij het besef van mijn eenzaamheid voel ik de tranen komen en ze stromen over mijn wangen naar beneden. Zó had ik mij het oud worden niet voorgesteld...
Ik voel mij schuldig als ik soms de gedachte heb dat het leven voor mij niet meer hoeft.

Ik bedenk dan dat ik er van geniet als de (klein)kinderen er zijn. Ik moet mezelf dan inhouden om hen het hemd niet van het lijf te vragen, maar wat is het toch heerlijk om ze om mij heen te hebben! Heel even krijg ik dan het gevoel van vroeger weer terug; ik voel dan veel liefde en geluk.

Flitste er bij het lezen iemand door je hoofd waarbij deze situatie aan de orde kan zijn? Of iemand waarbij je dit juist wil voorkomen? Ga er heen, stuur een kaart, bel, zeg dat je van diegene houdt.

Je hebt geen idee wat jouw aanwezigheid met iemand kan doen.

Respect voor mensen in de agrarische sector

Je hebt het vast geroken, de geur van de eerste mest die op het land gekomen is.
Wat ging er door je heen? Dat je het vies vond? Dat je blij bent dat het alweer bijna lente is? Iets anders?
Er ging door mij heen dat de drukke periode voor de mensen in de agrarische sector er weer aan zit te komen.
Dat de mensen die passie voor het werk hebben weer los mogen. Die stoere mannen (en vrouwen) die soms zo blij zijn als een kind, omdat ze aan het werk zijn.

Mensen hebben vooroordelen: "Boeren zijn dom, boer zijn is toch geen vak, ze rijden veel te hard, nemen te veel mee op een wagen. "

Mensen met zulke vooroordelen vind ik juist dom. Weet jij een perceel te vinden in een gebied waar jij nog nooit bent geweest? Een TomTom geeft het heus niet aan hoor. Zie je het al voor je? "Aan de linker kant zie je het perceel van boer Harms, daar moet je zijn. "

En wat een lef hebben ze, die grote machines met aanhangers er achter. Ik moet er niet aan denken om die te besturen! Bij die gedachte krijg ik al paniek!

Als jij op kantoor zit merk je misschien dat het regen tegen het raam tikt. Wat er dan door jou heen gaat is: "shit, ik moet straks om 17.00 uur door de regen fietsen. "

Boeren zijn afhankelijk van het weer en die kunnen op het zelfde moment dat jíj baalt om door de regen te moeten fietsen, balen om zijn oogst die mislukt is. Een mislukte oogst kan heel veel euro's schade als gevolg hebben.
Begint er al een belletje te rinkelen waarom mensen zo "hard" rijden en "zoveel" meenemen op een wagen?

Jij krijgt standaard je loon op je rekening gestort, deze mensen proberen een deel van hun loon te redden op dat moment.

Om 17.00 uur stap jij op je fietsje en zie jij wel weer wat er morgen gaat gebeuren. In de agrarische sector stop je pas als je echt niet meer verder kan, bijvoorbeeld als het echt te donker is om iets te zien op het land. Ze komen om 22.00 uur thuis (als het niet later is), gaan eten, douchen en op bed. Om 6.00 uur weer aan de bak.
Lange dagen, korte nachten.

Vrijdag om 17.00 uur naar huis racen, omdat het weekend is?
Weekend? in deze periode mag je blij zijn als je de zondag vrij bent!

In deze periode zien Wim en ik elkaar weinig. Tuurlijk is het leuk om elkaar veel te zien, maar als ik hem zie genieten van het werk wordt het voor mij een stuk makkelijker om ermee om te gaan.

Ik probeer hem zoveel mogelijk te ontlasten, ik zorg er bijvoorbeeld voor dat zijn eten klaar staat als hij thuis komt, zo hoeft hij dat zelf niet meer te doen. Hij heeft geluk, maar er zijn genoeg mensen die 's avonds zelf nog wat in elkaar moeten flansen.

Wat ik wil zeggen is dat mensen veel te snel een oordeel klaar hebben over mensen in de agrarische sector. Kijk eens verder dan wat jij denkt te zien.

 Ik heb super veel respect voor deze mensen en ik ben trots dat mijn vriend dit  werk met zoveel passie doet!

Kunstenares Ellie

Soms heb ik een opwelling. Dan zie of hoor ik iets en dan denk ik:" wat zal ik het leuk vinden als ik dat zou kunnen. "

Bijvoorbeeld: iemand die heel ritmisch kan dansen, heel soepel is. Ik kijk daar dan naar en denk: "wat zal ik het leuk vinden als ik dat zou kunnen. "
(Met drank op ben ik ervan overtuigd dat ik het kan.)

Als ik iemand hoor zingen, en het klinkt ook nog, dan wil ik dat óók!
(Inmiddels heb ik een zing verbod gekregen door Wim.)

 

Vandaag had ik ook een opwelling. Ik zag mijn beker op mijn ontbijt bordje staan en ik dacht: "wat zal ik het leuk vinden als ik dat precies na kan tekenen. "
Zie onderstaande foto.

Een klein stemmetje in mij zei: Ellie, probeer het maar niet, je weet hoe je tekenprestaties zijn.

(Een mens teken ik nog steeds als een rondje met wat streepjes er onder.)

Maar tóch wilde ik het proberen, want misschien ben ik, zonder dat ik het door had, een ware kunstenares geworden!

 

Ik pakte de dichtstbijzijnde kladblok en pen.

 

Daar zat ik dan... ik staarde naar mijn ontbijt bordje en dacht: en nu?

Iemand die wél kan tekenen zei een keer: "aaah joh, gewoon tekenen wat je ziet."

Euh, oké? Wat zie ik?

Een bordje met een beker er op.
Ik sprak mezelf aan dat ik beter moest kijken.

Ik zie het bord als een rondje, laat ik daar dan maar mee beginnen. Ik zet de pen op het papier en ik doe mijn best om een lijn te zetten in de vorm van een rondje.
Oké, missie 1 is al mislukt, er zit een dikke boggel in mijn bord!

Door gaan, misschien wordt het hierna beter.

Het lijkt wel of er in het midden van het bord 2 rondjes zitten (schaduw?) Maar ook die eindigen niet zo op het papier als dat ik het voor me zie.

 En dan de beker, er zit een special effect in: door het oortje zie je een stuk bord. Hoe ga ik dát nou weer voor elkaar krijgen?
Na wat twijfelen begin ik bij de onderkant van de beker.
Ik zet een stip op het papier. Ik zet nog een stip waar de onderkant ongeveer ophoudt en trek vervolgens een lijn.

Zo, die staat. En nu?

Nu moet de lijn naar boven, hij loopt eerst schuin en dan wat boller. Ik snap het niet hoe ik dat moet doen.  Ik doe een poging en kom tot de conclusie dat het lijfje te smal wordt.

Opnieuw.

Ja, deze keer wordt hij wat boller. Andere kant nog even en dan is het lijfje klaar. 

Ik kijk naar het oortje en ik vraag me af waarom ik dit eigenlijk wilde proberen. Ik zet wat lijnen en besluit dat het wel genoeg is geweest.

Ik kijk naar het eind resultaat en grinnik. Nee, het is duidelijk:  ik ben niet plotseling een kunstenares geworden!

 

 

Nouja... van dit kunstwerk is er maar één op de wereld. Wie biedt?!

 

opa en oma

 

Terwijl ik zit te lunchen kijk ik naar buiten.

Ik zie een kindje fietsen, ik gok een jaar of 6. Vervolgens kijk ik naar de klok, het is vijf over 12.  Die mocht vast eerder weg van de juf.
Een paar meter achter hem zie ik een oudere dame fietsen met een meisje achterop.
Ik vermoed dat dit oma is met de kleinkinderen.

Opeens komen de herinneringen van mijn (basis)schooltijd boven.
Soms ging ik tussen de middag naar opa en oma, fantastisch vond ik dat!
Ik ben gek op warm eten, dus het was toen altijd feest: 's middags bij opa en oma warm eten en als ik geluk had, 's avonds thuis nog een keer.

In de keuken aten we, de tafel van de muur geschoven. Dat was mijn plekje; tussen de tafel en muur in. Ilse tegen over mij, opa links en oma rechts.

Bij opa en oma lag mama haar bestek van vroeger. Als ik daar mee at, leek het wel of het eten nóg lekkerder smaakte.

De liefde, de warmte waarmee ik altijd overspoeld werd overdonderd mij op dit moment. Ik voel het, terwijl ik alleen aan mijn eigen keuken tafel zit.

Van die typische dingen die bij opa en oma horen: een snoepje bij het verlaten van het huis, en dan ook één mee voor onderweg. Soms als ik een afscheidskus gaf werd er stiekem een in mijn handen gedrukt door opa.
Mijn eigen spaarpot die bij opa en oma thuis stond, die ik af en toe op ging tillen om te voelen of er wat bijgekomen was
De ijsjes, vruchtjes, Japanse mix waarmee we volgestopt werden als we kwamen logeren. 's ochtends kregen we broodjes hagelslag en thee. Op één of andere manier kan niemand dat zo lekker klaar maken als opa en oma.
En nog zo veel meer dingen om te benoemen..

Als de school pauze voorbij was liep oma een stukje met mij mee naar mijn fiets. We sloegen dan een arm om elkaar heen en zongen: "wij zijn 2 vrienden, jij en ik."

Ik hoop dat die kindjes die ik net zag fietsen net zo'n fijne tijd hebben bij oma als dat ik heb gehad.
 

Ik sluit dit verhaal af met gemengde gevoelens: trots, dankbaarheid dat ik dit heb mogen meemaken, maar ook verdriet, omdat ik ze mis.

 

"Wie geeft wat hij heeft, is het waard dat 'ie leeft."