Naar de wc gaan na een paar borrels kan een opgave zijn

Renate kwam op een feestje naar me toe en vroeg of ze ook een onderwerp mocht geven, zodat ik daar over kan schrijven.
Het leek haar namelijk leuk om een blog te lezen over dronken naar de wc gaan.

 

Ik ben er over na gaan denken en ben tot de conclusie gekomen dat het plassen na een paar borrels best een opgave kan zijn.

 

Laten we beginnen bij het begin:

Je voelt dat je heen moet.
Uit ervaring weet je dat als je er eenmaal aan toe hebt gegeven, je de hele avond wel naar de wc kunt gaan.  Om deze reden  probeer je het zo lang mogelijk uit te stellen.

 

Je begint wat te wiebelen en op een gegeven moment heeft je blaas zijn grens bereikt: het MOET er uit!
Je besluit hier naar te luisteren, want in deze gemoedstoestand heb je geen behoefte aan dweilen.

 

Als je op een kruk hebt gezeten, probeer je zo nonchalant mogelijk op te staan. Blijft vervolgens even staan, voelt hoe je evenwicht is en gaat richting de wc met een houding van: "ik heb alles onder controle. "
Je  voelt de ogen prikken, want je weet dat wat je uit probeert te stralen verre van waar is.

 

Als je geluk hebt kun je direct een hokje in.

 

In de meeste gevallen staat er een rij voor de wc.  Je zal bijna denken dat er iets gratis wordt weg gegeven.

 

Je huppelt wat heen en weer, wisselt van het ene been op het andere en het enige wat je nog kunt denken is: SCHIET OP, IK HOU DIT NIET LANGER!

 

Het moment dat je eindelijk aan de beurt bent kent ook obstakels:
* de lamp van de wc doet het niet;
* de deur wil niet op slot;
* je ziet dat er geen wc papier meer is.

 Meestal is het gevoel van schaamte na een paar borrels (deels) weg, dus doe je hier niet zo moeilijk over:
* dan laat je de deur toch stukje open?
* dan doe je de deur toch niet op slot?
* dan veeg je toch niet af?

* dan ga je toch met een paar vriendinnen het hokje in? (eerlijk zullen we alles delen!)

 

In sommige gevallen moet je jezelf bij de les houden: "het zit best oké!"
Of: alles begint te draaien...

Je weet dat er mensen wachten en je moet zorgen dat je jezelf onder controle houdt!

 

Handen wassen, jezelf afvragen of  jij dat  écht bent in de spiegel (hoe later het wordt, hoe slechter je spiegelbeeld wordt) en weer door. 

 

In één rechte lijn (voor je gevoel) loop je naar de bar en besteld een drankje.

 

Proost, op een nieuw wc avontuur, een halfuur (maximaal) later!

'' Als ze een poes was,begon ze te spinnen.''

Komt uit slaapdienst.

Komt thuis.

Kijkt naar buiten: regen, kou, verschrikkelijk.

Kijkt vervolgens naar haar bed: netjes opgemaakt, warm, fijn.

Stelt zichzelf de vraag: hardlopen of even liggen?

Het bed heeft gewonnen.

Wikkelt zich in als een coconnetje.

Lekker warm!

Als ze een poes was, begon ze te spinnen.

Valt in slaap.

Wordt wakker.

Wat is dát nou weer?

Er knaagt wat aan haar geweten!

Er moet nog gelopen  worden.

Slaat het deken van haar af.

Gaat de kou in.

Lopen maar.

Dankbaarheid in de gehandicaptenzorg

9 van de 10 keer als ik vertel dat ik in de gehandicaptenzorg werk krijg ik een reactie als: "aah, dat is echt een dankbaar beroep he?"

 Ik moet dan altijd wat lachen, tegelijkertijd gaan mijn haren omhoog staan.

 Je moest is weten hoe "dankbaar" de cliënten soms zijn als je bij ze bent voor een actie.
"Ga weg!"
" Nee, heb ik geen zin in, ik doe een andere keer wel."
" Je kunt hier zo lang blijven staan als je wil, maar ik doe het toch niet "

We zijn allemaal mensen en hebben allemaal onze dag niet, zo ook mensen met een beperking.

Om nog een issue uit de wereld te helpen: het zijn niet allemaal "schattige" mensen met het syndroom van down die op je af komen rennen om met je te knuffelen.
Nee, het zijn mensen in soorten en maten, net als mensen zonder een beperking.

Wat ik tot nu toe heb meegemaakt willen cliënten ook als ''normaal'' behandeld worden. (Wat is normaal?) Maar ik begrijp wel wat er bedoeld wordt.
Als begeleiding zijn we niet aan het communiceren als: "koetsjie koetsjie", zoals je boven een kinderwagen staat. (Als ik er aan denk word ik al misselijk)
We gaan in gesprek met de cliënt (voor zover je in gesprek kunt gaan met sommige cliënten), op een "normale" toon.

De cliënten zijn gewone burgers van deze maatschappij, en ze horen er zeker bij!
Ik heb wel eens een verhaal gehoord dat begeleiding met een cliënt die rolstoel gebonden is naar de winkel ging.  Er werd een vraag aan de begeleiding gesteld, terwijl het om de cliënt ging. Ik vraag me dan af: waarom stel je de vraag niet gewoon aan de persoon in kwestie zelf?
Tuurlijk, ik kan me voorstellen dat je het spannend vindt. Je hebt geen idee hoe de gene gaat reageren, maar weet je dat van iemand die niet rolstoel gebonden is wel?

Door de vragen die ik over mijn werk krijg, heb ik het idee gekregen dat mensen denken dat het altijd gezellig is en dat we lekker uitstapjes maken.

Maar als je je indenkt:

We werken met mensen.
Er is wel eens iemand ongesteld (ga maar bij jezelf of kennis  na wat voor humeur je dan hebt.)
De ander is verliefd, boos, verdrietig,vrolijk of gewoon chill. Zet al die gemixte emoties bij elkaar.
Gevolg: irritatie.
Soms moet je uit je trukendoos manieren halen om de stemming om te buigen en alles goed te laten verlopen.

Onze diensten zijn van te voren al ingepland: om 17.00 uur  naar Pietje, 17.15 uur naar Jantje.
Daarom is er bij ons de mogelijkheid niet om met de cliënten naar de dierentuin o.i.d. te gaan.

Geen dag is het zelfde, dat is juist leuk. De ene keer is iedereen vrolijk en is het echt gezellig en leuk, de andere keer is dat wat minder, dat is menselijk.

Ik hoop dat dit stukje wat helderheid geschept heeft.

Tuurlijk vinden cliënten het fijn dat we er zijn. Alleen wordt het,het ene moment meer gewaardeerd dan het andere :)

Ellie

Een kijkje in de hardloop carrière van Ellie

Mijn doel is: om de dag, in de ochtend hardlopen.

 

Mijn motivatie en snelheid zijn tijdens het hardlopen geen dag hetzelfde. 

Het ene moment heb ik zin om te hardlopen (zeer zelden) en het andere moment totaal niet (zeer regelmatig.)

 

Laat ik beginnen met het moment dat ik gemotiveerd ben. (Daarmee ben ik het snelst klaar namelijk)
Ik word wakker en bedenk dat het weer tijd is om te gaan lopen.
Ik voel me uitgeslapen en denk: laat ik eens even een goede tijd neer zetten vandaag!

Zulke dagen zijn heerlijk, want dan hoef ik de discussie met mezelf niet aan te gaan.
Op een gemotiveerde dag zweef ik over de weg, als een ballerina tijdens een perfecte uitvoering. Ik voel me zo licht als een veertje en werp mijn voorbijganger een blik toe van: "kijk eens hoe goed ik dit kan!"

 

2 dagen later word ik wakker en denk: shit vandaag "moet" ik lopen.

Ik probeer mezelf over te halen met alle smoezen die in mijn trukendoos heb om niet te gaan:
* Het regent;
* Het is te warm;
* Het is te koud;
* Het waait te hard;

* Het is een combinatie van weersomstandigheden;
* Ik lig nog zo lekker, dus zonde om uit bed te gaan;
* Vandaag is het al zo druk;
* Ik ben te moe;

* Ik ga vanmiddag/vanavond wel. 

 

Op dat moment moet ik in mijn buidel tasten naar argumenten die mij horen te motiveren om wel te gaan:

* Ik voel me er beter door;
* Het is goed voor mijn lichaam/ geest;
* Het valt mijn vet ribbels aan;
* Als ik heb gelopen mag ik wat leuks doen.

 

Dat laatste helpt altijd: omkopen.

 

Als ik mezelf heb omgekocht sleur ik mezelf in mijn hardloop pakje, check op mijn schema hoe ver ik ga lopen en vertrek.

 

Ik voel me ongelukkig, omdat ik moet bewegen. Mijn smoezen hebben niet geholpen, dus nu moet ik me wel inspannen. 

 

Tijdens het hardlopen voel ik me 10 keer zo zwaar als anders en ik heb het idee dat ik niet vooruit kom. Ik loop niet lekker en  daardoor erger ik me aan mijn borsten die onritmisch mee bewegen.

 

Als ik mensen tegen kom probeer ik te doen alsof het goed gaat. Even wat sneller lopen, doen alsof het soepel gaat. Ik begroet de mensen vrolijk, waardoor er zeldzame zuurstof mijn lichaam verlaat. Als de mensen uit het zicht zijn ga ik hartstikke dood.

Ik kijk regelmatig op mijn mobiel of ik al weer naar huis mag en ik probeer mezelf weer over te halen om nét iets minder te lopen dan de bedoeling was.

Ik ben constant bezig om mezelf een schop onder de kont te geven om door te zetten (niet letterlijk, want daar heb ik geen puf voor.)

 

Ja, eigenlijk ben ik tijdens het hardlopen steeds in discussie met mezelf. Ik moet mezelf motiveren om tóch te gaan en door te blijven lopen.

 

Op het einde ben ik altijd trots, dat ik in beweging ben geweest.

 

Hoe blijf jij gemotiveerd? Welke trucjes pas jij bij jezelf toe om tóch te gaan?

 

Tips zijn zeker welkom!

 

Ellie

Dromen over de dood

 

Fijn onderwerp heb ik gekozen hé? Fleurig ook.

 

Nee, de reden dat ik gekozen heb voor "dromen over de dood", is dat ik in 2 weken tijd, 2 keer gedroomd heb dat een geliefde om het leven  kwam.

Het leek allemaal zo echt en ik voelde mij zo machteloos en intens verdrietig.

Één keer ben ik midden in mijn droom (nachtmerrie) wakker geworden.
Het gevoel dat ik in mijn droom had, ervaarde ik toen ik wakker was nog steeds.
Ik moest even uit bed voor een slokje water om het wat te laten zakken.
Ik had mijn  telefoon gepakt om diegene een bericht te sturen dat ik ontzettend veel van haar houd.

Vannacht had ik weer zo'n droom.

 

Ik ben op internet gaan kijken wat het betekend. Er zijn verschillende verklaringen voor:
* Je zou iets missen bij diegene waar over je droomt en neemt onbewust een beetje afscheid van die gene;
* Je houdt zoveel van die gene dat je bang bent om hem te verliezen.

 

Over beide punten heb ik nagedacht.

 

Mis ik dan iets? Heb ik onbewust afscheid genomen? Nee. Deze theorie is bij mij niet van toepassing.

 

Ik hou zielsveel van de mensen waar ik over gedroomd heb. Als ik nu zou moeten bedenken wat ik zonder hen zou moeten, dan zou ik mij geen raad weten.

 

Meestal heeft het wat ik op een dag mee maak invloed op mijn dromen. Ook wat ik op een dag denk heeft invloed. Misschien dat  MH17 hier onbewust een rol in heeft gespeeld?

 

Nu ik dit typ bedenk ik mij dat het nog door mijn hoofd flitste gisteren: "wat moet ik in godsnaam zonder jou?" En hoppa, mijn brein bedenkt zich niet en gaat er beelden bij maken.

 

Heel fijn, not! 

 

Ik vraag me af: droom jij ook wel eens dat een geliefde overlijd? Wat betekend dit volgens jou?

 

Ellie

Aanpassen aan de buurt

Ik heb mij altijd makkelijk kunnen aanpassen, zo ook aan mijn woon omgeving.

Wij wonen in een senioren woning, de gemiddelde leeftijd in onze buurt is 70 jaar. (Door ons is het wat omlaag gegaan.)

De senioren woningen staan in een U vorm en in het midden is, als je het aan mij vraagt, een karig speeltuintje.
Er staan 3 bankjes en er is één schommel.
Ook is er is een rekstok met 3 verschillende hoogtes en in het midden van de speeltuin liggen 2 jeu de boules banen naast elkaar.
Nu ik het zo omschrijf is het best slim bedacht: wat vermaak voor de kleinkinderen en ondertussen kunnen opa en oma los gaan op de jeu de boules baan!

Die bankjes staan er natuurlijk voor opa en oma om bij te komen van alle inspanningen. Zo heb ik het nog nooit bekeken. Wauw, respect voor de ontwerpers van de speeltuin; het past precies bij deze buurt.

Jeu de boules is elke donderdag, 20.00 uur. Vaste prik. Mensen uit de buurt komen samen, en gaan vervolgens een potje spelen.  En fanatiek dat het er aan toe gaat! Niet dat ik mee doe, maar ik zie het soms uit mijn ooghoek gebeuren.

Net zoals de mensen die altijd om het zelfde tijdstip de hond uitlaten, boodschapjes gaan doen. De postbode die onze rekeningen komt brengen (die mogen wel achterwege blijven, trouwens) Auto's die voorbij rijden, de buurman die een stukje gaat wandelen. Ik zie het allemaal ''toevallig''!


Ik heb me prima aangepast aan dit buurtje. Ik zie alles, net als een old wief! ;)

Ellie op survival

Je kent het wel, die flauwe opmerkingen tegen race fietsers: "Ze hebben hem al hoor!" Of: "Als je eerder van huis was gegaan, hoefde je niet zo hard te fietsen!"
Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook zo iemand ben. Nee, geen fietser, maar  iemand die er wel eens een opmerking over maakt. Niet schreeuwend, want dan ben ik bang dat ik een bidon tegen mijn hoofd krijg, maar onderling.

Race fietsers, mountainbikers, voor mij één pot nat. Want: "je gaat toch niet voor de lol fietsen?" heb ik altijd gezegd.
Als ik een wedstrijd zou moeten  doen tegen  een slak, is dat goed voor zijn eigen waarde. Hij zou het op zijn sloffen winnen namelijk. Nee, ik had niet gedacht dat ik ooit voor mijn lol ging fietsen..

Tot gisteravond.

Gisteravond ging ik mountainbiken met Wim, mijn vriend. Hij fietst vaker en heeft zijn benen bijna een keer zo lang als ik.

De fiets verstellen was  voor mij al een avontuur opzich. ''Hoe hoog moet het zadel dan? Klopt dit wel? Hoe schakel je met een mountainbike?'' Een nieuwe situatie, Ellie van de leg!

Wim fietste op zijn eigen tempo en wachtte vervolgens tot ik 5 minuten later de bocht om kwam. Hij reed zijn eigen wedstrijd die bestond uit vaart maken.

Mijn wedstrijd bestond uit vaart maken (voor mijn doen) en angsten overwinnen. Paden zonder laaghangende takken waren prima te handelen. Maar op dicht begroeide gebieden moet ik toegeven dat ik lichtelijk in paniek raakte.
Hoe dichter ik bij de laaghangende takken  kwam, hoe meer ik het voor me zag dat er een kudde "teken beestjes" zich op mij lieten vallen. Als ik het bosje overleefd had moest ik mezelf inhouden om te checken of er niet toevallig een teek (of ander beest)  op me was geland.

Verder vond ik het mountainbiken echt leuk! Het voelde aan de ene kant ook nog wel stoer, op zo'n fiets over boomstronken denderen, door bosjes crossen. De mountainbike in je nek leggen om over een boom heen te stappen die omgevallen is. (Oke, dat van de mountainbike in mijn nek leggen is niet waar. Het is maar goed dat je niet gezien hebt hoe stuntelig dit ging.) Ik moest wel om mezelf lachen toen ik aan het prutsen was. Het verbaasde me dat ik niet gevallen ben, mijn zelfvertrouwen is weer een beetje gestegen!

Marleen, ik wil je bedanken voor het lenen van je fiets. Zonder jou had ik dit niet mee gemaakt, haha!

O, en wat die opmerkingen betreft: die laat ik in het vervolg maar achterwege.

Ellie

Voorstellen

 

Ken je dat?

 

Je schuift aan bij een cursus waarbij niemand elkaar kent. Er wordt gevraagd of je in een kring wil gaan zitten. 

 

Vanaf dit moment krijg ik het al warm. Je ''moet'' je één voor één  voorstellen aan de groep.

Je vriemelt wat ongemakkelijk aan je shirt. Er zitten 3 mensen voor je en je luistert half hoe zij aan het vertellen zijn.

Dit komt, omdat je te druk bezig bent met je lichaam in bedwang te houden:

*Je hart bonkt alsof hij er bijna uitspringt;

*Je ademhaling is niet wat het zijn moet;

*Je handen zijn klam;

*Je hebt klotsende oksels; 

*De kleur van je wangen doen niks onder bij een rijpe tomaat;

*Je bent bang dat als je begint te praten, je stem klinkt als Kermit de Kikker.

 

 Nee, mezelf voorstellen in een groep ''vreemde'' mensen is niet echt mijn ding...
 

Als je dit herkent, zal je begrijpen dat ik het hier kort houd:

Ellie - 20 jaar - Gehandicaptenzorg - Gezelligheid - Samenwonend.

Ik wil je vragen, mocht je me willen leren kennen, om dan regelmatig terug te komen op mijn blog.
Je zult hier onderwerpen tegen komen die mij aanspreken, mij bezig houden. Welke dat zijn? Kom een keer langs, dan zul  je het lezen!

 

Ik vind het leuk dat je er bent, laat gerust een bericht achter en voel je vrij om mijn pagina te delen!

 

Ellie