donderdag 18 december 2014

Ik ben een mens!

Gisteren kwam ik op Facebookpagina van iemand.

Ik kwam daar alleen maar "Ik ben óóó zo gelukkig" dingen/foto's tegen, zoals: uiteten met m'n lief, drankje doen met vriendinnetjes, vakanties, shoppen, weer een foto samen met vriend en een houding van "zie ons gelukkig zijn."
 
Ineens bekroop mij het gevoel van onzekerheid.

Doe ik wel genoeg leuke dingen? Lach ik wel genoeg? Ben ik wel leuk genoeg?
 
Ik heb wel eens gehoord dat mensen alleen maar positieve dingen op Facebook zetten en de negatieve dingen achterwege laten zodat het lijkt dat zij het "perfecte" leventje hebben.
Eigenlijk creëren ze een beeld dat niet realistisch is.

Ik ben er over na gaan denken en ben tot de conclusie gekomen dat ik daar niet aan mee wil doen.

Ik ben normaal (nouja...als je verder leest denk je daar misschien anders over.) en daar ben ik trots op. Ik ga mij niet mooier, gelukkiger voordoen dan dat ik ben!
Wat is er mooier dan lekker jezelf te  kunnen zijn?
 
Met trots wil ik jou meedelen dat ik wél  een mens ben! Ik heb gevoel en ik heb bijzondere trekjes. (Respect voor Wim dat 'ie het zo lang met mij volhoudt.)

* Soms ben ik onzeker, verdrietig, chagrijnig en niet vooruit te branden.

* Ik kan 10x de zelfde film kijken en om het zelfde stukje huilen/lachen.

* Als ik een liedje helemaal mee kan zingen, dan voel ik mij stoer.

* Ik maak er een sport van om zo goedkoop mogelijk te tanken.

* Na een (vr)eetbui beloof ik mijzelf iedere keer weer om op dieet te gaan. 

* Als ik boodschappen ga doen deel ik mijn lijstje in op de route van de winkel.

* Ik lach om mijn eigen grappen. (Geef mij is ongelijk ;)) 

* Ik kom het beste tot mijn recht bij mensen waar ik mij goed bij voel.

* Ik houd van een feestje, maar ik vind het ook heerlijk om alleen te zijn.

* Ik smelt als ik oude mensen  hand in hand zie lopen.

* Ik ben eerlijk en ik verwacht dat ook van een ander.

* Ik vind het fijn als ik weet wat ik aan iemand heb, waarom zou ik mezelf dan leuker/ beter voor doen dan dat ik ben?
 
..Oké, nu heb ik het gevoel dat ik half naakt op internet sta..

Het komt soms een beetje op mij over dat Facebook een wedstrijd is: wie doet de leukste dingen? Wie lijkt het gelukkigst?
Ik denk dat de mensen die het meeste de nadruk leggen op het gelukkig zijn, het eenzaamste zijn.

Als je jezelf niet accepteert/respecteert, waarom zou een ander dat wel doen?

dinsdag 2 december 2014

december

Sinterklaas moet nog gevierd worden, maar de kerst liedjes zijn al op de radio. Het is een drukte van jewelste in de winkels, waar de pepernoten naast de kerstkransjes liggen.
Chocolade letters liggen in de schappen en de gourmetschotels zijn in de aanbieding.
Kinderen zijn druk, volgens mij is het december!
 
December, de laatste maand van het jaar en voor mijn gevoel de gene die het snelst voorbij vliegt.
Een eind sprint naar het nieuwe jaar, en alles moet nog even gedaan worden op het laatste moment. "Nog even bij jou op visite, want dat zouden we dit jaar nog doen. " (Waarom heb je dat in de 11 maanden hiervoor niet bedacht?!)

31 dagen vol feesten en gezelligheid, waarbij je tegelijkertijd in een achtbaan zit van emoties.

Je voelt je gelukkig en gezegend met de mensen om je heen, maar je voelt je  tegelijkertijd schuldig. "Mag ik wel genieten van deze tijd nu mijn geliefde er niet meer is? Wat voor houding moet ik in deze situatie aan nemen, hoe ga ik hier mee om?"

Wie heb jij dit jaar verloren zonder dat je dat wilde? En van wie heb jij bewust afscheid genomen om zonder die gene verder te gaan?
Welke doelen heb je bereikt? Wat waren je hoogte punten dit jaar? En waar wil je komend jaar mee aan de slag?

Op één of andere manier sta je aan het eind van het jaar even stil bij alle gebeurtenissen. Ben je echt zo goed bezig geweest met je voornemens? Of heb je die na een week al weer los gelaten?
Waarom zou je het op 1 januari helemaal anders doen?
Als je het echt wilde veranderen, had je het heus al eerder gedaan.

Ik wens jou veel plezier in deze drukke maand en vergeet niet te genieten. Schuldig voelen hoeft niet, het is juist fijn dat je van dingen geniet!

Ps: Struikel niet over dat kindje die in de winkel op de grond ligt, met een Sinterklaasmuts op zijn hoofd en een doos kerstkransjes in zijn handen. ;)
 
Ellie

zaterdag 8 november 2014

Als het in de gehandicaptenzorg niks wordt, word ik filosoof

Tik tak, tik tak. De klok tikt door.

Wat ik net getypt heb is alweer geschiedenis.

Het gaat maar door, niks tegen te doen. Enige wat je kunt doen is je er aan over geven en het accepteren. Je mee laten vieren op het ritme van de tijd.

Wat je gaat  beleven is altijd een verassing. 
Ik ben van mening dat je het grotendeels in eigen hand hebt. Jíj kiest ervoor welke kant je op gaat. Jíj kiest ervoor of je op onderzoek gaat, of stil blijft staan.
Niks is goed of fout, als jij zelf de beslissing maar gemaakt hebt.
 
Je bent eigen baas over hoe jij je tijd wil benutten. Je hebt natuurlijk niet álles in de hand, maar de grote lijnen wel. Jij beslist hoe je met een situatie om gaat en hoe jij ergens op reageert. Dat kan een ander niet voor je doen.

Welk pad kies jij om te volgen? Waarom heb jij die beslissing genomen? Voel je je er echt goed bij of laat je je meevoeren door de meningen van anderen?

Uit ervaring weet ik dat het voor even oké is, maar op een gegeven moment loopt het dood.
Het is jouw  pad niet,  je probeert in de voetstappen van een ander te staan en dat past niet.

Jij behoort een eigen route te volgen. Sommige paden kunnen prima naast elkaar lopen, elkaar even raken en dan weer naast elkaar lopen.

Soms heb je dat er mensen in je leven een andere kant op gaan dan jij. Als je verder gaat en het accepteert komt er een moment dat je begrijpt waarom dat nodig was.

Het is een kwestie van tijd, wees nieuwsgierig en blijf door lopen. Wie weet wat voor moois er op jou te wachten staat?! Als je stil blijft staan zal je er nooit achter komen, maar ook dat is een eigen beslissing natuurlijk.

Durf jezelf te verassen door je eigen gevoel te volgen. Je kunt het jezelf nooit kwalijk nemen, omdat je bij je eigen gevoel gebleven bent.

Waarom ik met zo'n zweverig stukje tekst aan kom zetten? Tsja, daar zal vast wel een reden voor zijn.. ;)
 

zaterdag 25 oktober 2014

Alle belangrijke mensen komen te laat

In 1994 is het begonnen.

Mama was in mei uitgerekend, maar ik bleef lekker zitten. 3 juni moest ik er noodgedwongen uit, want het vruchtwater raakte op.
Ik heb gewacht tot het áller laatste moment, en toen ben ik de wereld ingestapt.

Alle belangrijke mensen komen te laat, toch? Daar was ik toen al mee begonnen haha.

Op één of andere manier stel ik het uit om mij klaar te maken en te vertrekken tot het aller laatste  moment. Ik moet mij dan haasten, heb stress en vervloek voor de zoveelste keer mijn eigenschap waar ik niks aan kan doen.

Nee ik meen het, ik kan er écht niks aan doen!

Ik begrijp het zelf ook niet waarom ik alles uit stel waardoor ik óf net op tijd kom óf te laat.
Is het de kick om binnen een bepaalde tijd alles voor elkaar te krijgen? Het presteren onder druk? Ik weet het  niet.

Mensen zeggen dat ik dan eerder moet beginnen, dat doe ik! Ik bedenk alleen halverwege weer wat anders, want "ik heb nog tijd zat."
Je zal haast denken dat ik dan niet kan plannen, maar dat is niet het geval. Daarom begrijp ik niet dat ik het niet kan plannen om op tijd te zijn.

Vanmorgen hadden mijn zus en ik om 9.00 uur contact gehad, ik zou om 12.00 uur bij haar zijn. 3 uren de tijd, makkie toch?
Nee,voor mij niet.
Ik heb het weten te presteren om op het eind nog te moeten haasten. Ik verbaasde mijzelf: hoe krijg ik het in godsnaam voor elkaar om te haasten als ik 3 uren de tijd heb gehad?!

Wat ik dan allemaal gedaan heb?

Tsja...
Ontbijten, weer op bed liggen ("ik heb toch tijd zat") vervolgens niet uit bed kunnen komen, omdat het zo lekker ligt. De druk voelen van de tijd, dus om 11.18 uit bed, snel douchen, aankleden, make- up op en in de auto. En taddaa! Daar was ik dan om 12.00 uur! (ook wel weer knap, toch?)

Ik heb mijn klok in de auto al iets vooruit gezet, omdat ik van mezelf weet dat ik moeite heb met op tijd komen. Als ik in de auto zit schrik ik: shit, ik haal het nooit om op tijd te zijn! Vervolgens reken ik uit hoeveel minuten ik nog extra heb en kan weer een beetje rustig ademhalen.
Eigenlijk heeft het dus helemaal geen zin, want ik weet dat ik nog een paar minuten speling heb.

Ik vind het zelf heel vervelend dat ik mijzelf altijd moet haasten, het is ook iets waar ik niet trots op ben. Tot nu toe heb ik nog niks gevonden waardoor het mij lukt om te relaxen en in alle rust naar mijn afspraak te gaan.

Heb jij hier wel een oplossing voor gevonden? Deel het alsjeblieft, tips zijn zeker welkom!
(Hoor je de wanhoop in mijn stem? mooi! De nood is zeer hoog,haha)

maandag 6 oktober 2014

9 tips om een rotdag te doorbreken

Herfst.
Een prachtig seizoen, maar niet iedereen ervaart dit zo.
Ik heb gelezen dat 1,2 miljoen(!) Nederlanders lijden aan een herfst depressie.

Zelf heb ik hier (gelukkig) geen last van, maar ik heb wel dagen dat ik moeilijk op gang kan komen. Ik heb dan nergens zin in en loop dan in mijn chillpak door huis. De reden hier van kan verschillend zijn. Ik ben bijvoorbeeld ergens heel erg zenuwachtig voor, of er is iets verdrietigs gebeurd. Soms is het onduidelijk wat de reden is.

Door ervaring en een stuk nuchter boeren verstand ben ik tot 9 tips gekomen om een rotdag te doorbreken.

1. Vuist
Het kan zijn dat er 1 duidelijke reden is dat je onrust in je lijf hebt.
Bal een vuist en stuur alle negatieve energie daar naar toe. Als je ''de reden'' in je vuist hebt gestopt, open je je hand. Je laat de negatieve energie los. Het kan helpen als je hardop zegt: '' ik laat het los.''

2. Onrust
Soms weet je niet waarom je onrust in je lijf hebt.
Als je hier achter wil komen leg je je hand op de plek waar je de onrust voelt, bijvoorbeeld in je buik.
Je noemt álle gedachtes die in je hoofd voorbij flitsen. Dit doe je hard op, zodat je er bewust van wordt wat er in je hoofd afspeeld. 
Op deze manier orden je, je gedachtes en kom je vanzelf bij de kern van de onrust. Op een gegeven moment voel je dat het onder je hand rustig wordt.
Het klinkt gek en zweverig, maar het werkt!

3. Oorlog in je huis?
Oorlog in je huis betekend oorlog in je hoofd, opruimen dus!

4. Bewegen
Bewegen is het laatste waar je zin in hebt als je down bent.
Geef jezelf een schop onder je kont en kom van die bank af/kom uit je bed!
Eenmaal in beweging merk je dat je,je al wat beter voelt en daarna kun je trots op jezelf zijn dat je het gedaan hebt.

5. Fruit
Eet een stuk fruit in plaats van chips, koekjes, ijs & chocolade.
Je gaat snacken, omdat je denkt dat je je er beter door gaat voelen; troost voer dus. Maar als je het soldaat hebt gemaakt voel je je schuldig.
Pak daarom een stuk fruit; is goed voor je en je hoeft je niet schuldig te voelen!

6. Fris en fruitig
Als je uren in je bed hebt lopen stinken wordt je niet bepaald vrolijk van de walm die je met je mee draagt. Schop je kloffie uit, stap onder de douche en je zult zien dat je je al een stuk beter voelt!

7. Filmpjes & muziek
We zijn geneigd om zielige filmpjes te kijken als we ons niet zo goed voelen. Ook treurige muziek is geliefd in deze gemoedstoestand. Word je er echt vrolijk van? Nee he?
In plaats daar van kun je motiverende teksten op internet gaan zoeken en muziek op zetten waar je vrolijk van wordt.

8. Stel kleine doelen
Stel kleine doelen voor jezelf. Bijvoorbeeld: doel 1= Uit bed gaan.
Doel 2 = ontbijten.
Zo heb je aan het eind van de dag heel veel succes verhalen!

9. Niet te streng
Wees niet te streng voor jezelf, een paar dagen niet helemaal happy is geen falen. Jij bent ook maar een mens! Besef dat er nog heel veel goede dagen komen.

Als je een keer niet lekker in je vel zit, probeer eens een van deze tips. Of ga zielig in een hoekje zitten wachten tot het nare gevoel over is, met een stuk chocolade. :)

Dr. Phil Ellie

woensdag 24 september 2014

Liefde, wat ben jij mooi!

Het is donker.

Ik hoor een zware, rustige ademhaling.

Ik tast in het duister naar het licht.

Hij draait zich om, kijkt mij wat verward aan en gaat weer verder slapen. 

Ik kruip tegen hem aan, wat is hij lekker warm!

Ik krijg een fijn, vertrouwd gevoel van binnen.

Ik betrap mezelf op een glimlach en ik realiseer mij dat ik gelukkig ben. 

Liefde, wat ben jij mooi!

vrijdag 19 september 2014

Spin Sabastiaan

Heb jij dat artikel ook gelezen?

Dat artikel dat gaat over steeds groter wordende spinnen?

Niet?

Hier een paar regels uit het artikel (www.nieuwsblad.be)
'' Britse experten waarschuwen dat onze achtpotige vrienden nu ook groter worden dan gemiddeld. Door het mildere weer van de afgelopen weken zijn er meer kleine insecten waarmee de spinnen zich kunnen voeden. Voorlopig blijven ze in hun web zitten, maar als binnenkort de herfst invalt en de temperaturen dalen, zullen er grote volgroeide spinnen binnenshuis een schuilplaats zoeken.''

Ik kreeg bij het lezen van dit artikel bijna een paniek aanval. Kunnen die beesten nóg groter worden?

Er begon spontaan een stem in mijn hoofd een paar regels uit een lied van Frank Boeijen te zingen: ''Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is.''
Dit alles met bijpassende muziek uiteraard.

Op één of andere manier ben ik echt bang voor spinnen. Die kleintjes kan ik opzich nog handelen, maar die grotere, dikkere,harige zwarte 'Sabastiaans' zorgen er iedere keer weer voor dat ik in paniek raak en mij niet veilig voel in mijn eigen huis.

Als ik één gespot heb dan heb ik alleen nog maar oog voor dat beest.
Sprint hij naar mij toe? Gaat hij me aanvallen? Waar gaat hij heen?
Maar boven alles: is er hulp in de buurt om dit beest uit te roeien? (dat ga ik écht niet zelf doen!)

Als ik een spin zie, dan verstijfd mijn lichaam.
Mijn ogen worden groot, mijn ademhaling stokt en wordt vervolgens onregelmatig.
Mijn hart begint te bonken en ik krijg spontaan klotsende oksels.

Door een spin weet ik dat ik nog kan ademhalen in enge situaties, mijn hart het nog doet en dat mijn zweetklieren nog optimaal functioneren.
Maar als ik dat zou willen weten, ga ik wel naar de dokter.

Spinnen zijn groot, harig en snel. Ook zijn ze mijn huis binnen geslopen zonder mijn toestemming. (Kun je aangifte doen wegens huisvredebreuk? ;))

Mensen hoeven bij mij niet aan te komen met argumenten om spinnen minder eng te laten lijken.

''Het zijn nuttige beesten, ze eten vliegjes.''
Waarom is er dan een vliegenmepper op de markt gekomen? Spinnen voeren blijkbaar hun taak niet goed uit, want anders was er geen behoefte aan een vliegenmepper.

Volgende argument alstublieft.

''Spinnen zijn banger voor jou, dan jij voor hen.''
Waarom zitten ze dan je aan te staren met die enge oogjes? Waarom hebben ze het lef om in mijn huis te komen? Als ze echt bang voor mij waren, waren ze wel gillend weg gerend als ze mij zagen. En dat doen ze niet, het zijn terroristen in hart en nieren.

Nee, mij kun je niet wijsmaken dat spinnen iets goeds hebben. Dus Sabastiaan, is jouw leven je lief? Wandel mijn huisje maar voorbij! :)







zondag 7 september 2014

Onvoorwaardelijke liefde


Als ik bedenk dat het bijna 9 jaar geleden is dat papa overleden is, schrik ik.
9 jaren, zo lang alweer? Zo veel gebeurt en mee gemaakt.
 
Ik kan mij nog goed herinneren dat ik vlak na papa zijn overlijden dacht: hoe moeten we in godsnaam verder zonder jou? Dat kan ik toch niet?
 
Er zit blijkbaar toch een kracht in mij (ons) om door te gaan. Vallen, opstaan, vallen en weer opstaan.
 
Wat heb ik mij op momenten machteloos, boos en verdrietig gevoeld.
Waarom hij?
Wat hebben wij misdaan dat papa ons niet mag zien opgroeien?
Wat hebben wij misdaan om vanaf onze 15e en 11e levensjaar zonder vader door het leven te moeten gaan?
Wat hebben wij misdaan dat mama al zo vroeg weduwe is geworden en achter bleef met 2 puberdochters? 
 
Soms was ik jaloers op mensen uit mijn klas als ik hoorde dat ze hun vader gingen vragen om te helpen met huiswerk.
Of als ik zag dat een vader zijn dochter aan het knuffelen was.

Ik wilde zelfs ruzie met papa  maken over het opstap gaan, jongens. Want als we ruzie konden maken, dan was hij er tenminste nog.
 
Ik zou zo graag willen horen hoe hij tegen mijn beslissingen aankijkt.
 
Allemaal mijlpalen: diploma uitreikingen, behalen van rijbewijs, samen wonen. Misschien in de toekomst trouwen, allemaal zonder jou, lieve papa.
 
Wat heb ik een respect voor mijn moeder. Opeens stond ze er alleen voor, maar ze gaf en geeft zich voor de volle 100% voor ons. Mama werd op 11 september 2005 vader en moeder in 1. Niks komen wij tekort.
Mama zorgde dat alles bleef draaien, het huishouden, financiën, dat Ilse en ik naar school en paardrijden  konden, alles!
Op dat moment stond ik er nooit bij stil, maar wauw wat vind ik dat knap!
Ik ben blij, dat jij mijn mama bent.
 
Samen met zijn 3en zijn we het gevecht aan gegaan. We zijn een eenheid geworden die ervoor gezorgd heeft dat we alle 3 er nog staan. (En natuurlijk door alle andere lieve mensen om ons heen.)
Gesprekken met Ilse, knuffelen  met Ilse, gewoon door aanwezig  te zijn heeft ze mij er doorheen geholpen. Zo trots en blij met zo'n super zus. 
 
Onvoorwaardelijke liefde.
 
Ik merk dat de rouw een heel proces is. Je komt in een achtbaan  van emoties en gebeurtenissen terecht.
Ik denk dat ik nu op een punt in mijn leven sta dat ik het zwaarste van dit proces heb overleefd. (Het voelt soms letterlijk als overleven.)
Bijzondere momenten zijn moeilijk, maar dat zal altijd zo blijven.
 
Ik probeer nu het positieve er uit te halen. 

Ik weet door deze situatie wie echte vrienden zijn, hoe het voelt om in een diep dal te zitten en hoe het voelt om er weer uit te klimmen. Ik weet dat ik veel aan kan in het leven. En ik weet dat ik het ontzettend getroffen heb met mijn familie.   
 
Wat ik van mama heb geleerd en ik graag aan jou mee wil geven: zorg dat je nooit afhankelijk van iemand wordt. Zorg dat je altijd jezelf kunt redden, want je weet maar nooit hoe dingen lopen in het leven.
 
"Je hebt geen idee hoe sterk je bent, tot sterk zijn de enige optie is. "

woensdag 3 september 2014

Hemmeltied

Laatst waren Wim en ik allebei thuis.  Ik zat te chillen op de bank, Wim kwam naast mij staan, sloeg zijn handen in elkaar en zei: "zo, en nu is het hemmeltied."
 
Ik schoot in de lach. Hemmeltied? Wat is dát nou weer?
 
Bijzonder hoe snel je zelf een betekenis aan een woord geeft als je de echte betekenis nog niet kent.
Ik dacht namelijk dat dit een benaming was voor een romantisch iets, dat het een soort van paringsdans is ofzo! (Mijn god, dat  ik hier eerlijk voor uit durf te komen.) 

Toen ik me daar een beeld bij had gevormd moest ik heel hard lachen. Stel dat "hemmeltied" wel die betekenis had, dan had Wim dat wel heel subtiel en romantisch gebracht!
 
Nee, hemmeltied heeft niks met romantiek of een paringsdans te maken.
 
Nou ja..
 
Als je met je billen sexy aan het swingen bent terwijl je de wc aan het poetsen bent, wie weet wat het voor een  gevolg heeft!
Of als je onder het stoffen je partner met de plumeau  kietelt, wie weet wat er dan nog op je pad komt!
 
Iedere keer als ik het huis aan het poetsen ben moet ik lachen in mezelf.
Het is weer hemmeltied!

dinsdag 26 augustus 2014

Naar de wc gaan na een paar borrels kan een opgave zijn

Renate kwam op een feestje naar me toe en vroeg of ze ook een onderwerp mocht geven, zodat ik daar over kan schrijven.
Het leek haar namelijk leuk om een blog te lezen over dronken naar de wc gaan.
 
Ik ben er over na gaan denken en ben tot de conclusie gekomen dat het plassen na een paar borrels best een opgave kan zijn.
 
Laten we beginnen bij het begin:
Je voelt dat je heen moet.
Uit ervaring weet je dat als je er eenmaal aan toe hebt gegeven, je de hele avond wel naar de wc kunt gaan.  Om deze reden  probeer je het zo lang mogelijk uit te stellen.
 
Je begint wat te wiebelen en op een gegeven moment heeft je blaas zijn grens bereikt: het MOET er uit!
Je besluit hier naar te luisteren, want in deze gemoedstoestand heb je geen behoefte aan dweilen.

 
Als je op een kruk hebt gezeten, probeer je zo nonchalant mogelijk op te staan. Blijft vervolgens even staan, voelt hoe je evenwicht is en gaat richting de wc met een houding van: "ik heb alles onder controle. "
Je  voelt de ogen prikken, want je weet dat wat je uit probeert te stralen verre van waar is.
 
Als je geluk hebt kun je direct een hokje in.
 
In de meeste gevallen staat er een rij voor de wc.  Je zal bijna denken dat er iets gratis wordt weg gegeven.
 
Je huppelt wat heen en weer, wisselt van het ene been op het andere en het enige wat je nog kunt denken is: SCHIET OP, IK HOU DIT NIET LANGER!
 
Het moment dat je eindelijk aan de beurt bent kent ook obstakels:
* de lamp van de wc doet het niet;
* de deur wil niet op slot;
* je ziet dat er geen wc papier meer is.

 Meestal is het gevoel van schaamte na een paar borrels (deels) weg, dus doe je hier niet zo moeilijk over:
* dan laat je de deur toch stukje open?
* dan doe je de deur toch niet op slot?
* dan veeg je toch niet af?
* dan ga je toch met een paar vriendinnen het hokje in? (eerlijk zullen we alles delen!)
 
In sommige gevallen moet je jezelf bij de les houden: "het zit best oké!"
Of: alles begint te draaien...
Je weet dat er mensen wachten en je moet zorgen dat je jezelf onder controle houdt!
 
Handen wassen, jezelf afvragen of  jij dat  écht bent in de spiegel (hoe later het wordt, hoe slechter je spiegelbeeld wordt) en weer door. 
 
In één rechte lijn (voor je gevoel) loop je naar de bar en besteld een drankje.
 
Proost, op een nieuw wc avontuur, een halfuur (maximaal) later!

dinsdag 19 augustus 2014

'' Als ze een poes was,begon ze te spinnen.''

Komt uit slaapdienst.

Komt thuis.

Kijkt naar buiten: regen, kou, verschrikkelijk.

Kijkt vervolgens naar haar bed: netjes opgemaakt, warm, fijn.

Stelt zichzelf de vraag: hardlopen of even liggen?

Het bed heeft gewonnen.

Wikkelt zich in als een coconnetje.

Lekker warm!

Als ze een poes was, begon ze te spinnen.

Valt in slaap.

Wordt wakker.

Wat is dát nou weer?

Er knaagt wat aan haar geweten!

Er moet nog gelopen  worden.

Slaat het deken van haar af.

Gaat de kou in.

Lopen maar.

donderdag 14 augustus 2014

Dankbaarheid in de gehandicaptenzorg

9 van de 10 keer als ik vertel dat ik in de gehandicaptenzorg werk krijg ik een reactie als: "aah, dat is echt een dankbaar beroep he?"

 Ik moet dan altijd wat lachen, tegelijkertijd gaan mijn haren omhoog staan.

 Je moest is weten hoe "dankbaar" de cliënten soms zijn als je bij ze bent voor een actie.
"Ga weg!"
" Nee, heb ik geen zin in, ik doe een andere keer wel."
" Je kunt hier zo lang blijven staan als je wil, maar ik doe het toch niet "

We zijn allemaal mensen en hebben allemaal onze dag niet, zo ook mensen met een beperking.

Om nog een issue uit de wereld te helpen: het zijn niet allemaal "schattige" mensen met het syndroom van down die op je af komen rennen om met je te knuffelen.
Nee, het zijn mensen in soorten en maten, net als mensen zonder een beperking.

Wat ik tot nu toe heb meegemaakt willen cliënten ook als ''normaal'' behandeld worden. (Wat is normaal?) Maar ik begrijp wel wat er bedoeld wordt.
Als begeleiding zijn we niet aan het communiceren als: "koetsjie koetsjie", zoals je boven een kinderwagen staat. (Als ik er aan denk word ik al misselijk)
We gaan in gesprek met de cliënt (voor zover je in gesprek kunt gaan met sommige cliënten), op een "normale" toon.

De cliënten zijn gewone burgers van deze maatschappij, en ze horen er zeker bij!
Ik heb wel eens een verhaal gehoord dat begeleiding met een cliënt die rolstoel gebonden is naar de winkel ging.  Er werd een vraag aan de begeleiding gesteld, terwijl het om de cliënt ging. Ik vraag me dan af: waarom stel je de vraag niet gewoon aan de persoon in kwestie zelf?
Tuurlijk, ik kan me voorstellen dat je het spannend vindt. Je hebt geen idee hoe de gene gaat reageren, maar weet je dat van iemand die niet rolstoel gebonden is wel?

Door de vragen die ik over mijn werk krijg, heb ik het idee gekregen dat mensen denken dat het altijd gezellig is en dat we lekker uitstapjes maken.

Maar als je je indenkt:

We werken met mensen.
Er is wel eens iemand ongesteld (ga maar bij jezelf of kennis  na wat voor humeur je dan hebt.)
De ander is verliefd, boos, verdrietig,vrolijk of gewoon chill. Zet al die gemixte emoties bij elkaar.
Gevolg: irritatie.
Soms moet je uit je trukendoos manieren halen om de stemming om te buigen en alles goed te laten verlopen.

Onze diensten zijn van te voren al ingepland: om 17.00 uur  naar Pietje, 17.15 uur naar Jantje.
Daarom is er bij ons de mogelijkheid niet om met de cliënten naar de dierentuin o.i.d. te gaan.

Geen dag is het zelfde, dat is juist leuk. De ene keer is iedereen vrolijk en is het echt gezellig en leuk, de andere keer is dat wat minder, dat is menselijk.

Ik hoop dat dit stukje wat helderheid geschept heeft.

Tuurlijk vinden cliënten het fijn dat we er zijn. Alleen wordt het,het ene moment meer gewaardeerd dan het andere :)

Ellie

vrijdag 8 augustus 2014

Een kijkje in de hardloop carrière van Ellie

Mijn doel is: om de dag, in de ochtend hardlopen.
 
Mijn motivatie en snelheid zijn tijdens het hardlopen geen dag hetzelfde. 

Het ene moment heb ik zin om te hardlopen (zeer zelden) en het andere moment totaal niet (zeer regelmatig.)
 
Laat ik beginnen met het moment dat ik gemotiveerd ben. (Daarmee ben ik het snelst klaar namelijk)
Ik word wakker en bedenk dat het weer tijd is om te gaan lopen.
Ik voel me uitgeslapen en denk: laat ik eens even een goede tijd neer zetten vandaag!

Zulke dagen zijn heerlijk, want dan hoef ik de discussie met mezelf niet aan te gaan.
Op een gemotiveerde dag zweef ik over de weg, als een ballerina tijdens een perfecte uitvoering. Ik voel me zo licht als een veertje en werp mijn voorbijganger een blik toe van: "kijk eens hoe goed ik dit kan!"
 
2 dagen later word ik wakker en denk: shit vandaag "moet" ik lopen.

Ik probeer mezelf over te halen met alle smoezen die in mijn trukendoos heb om niet te gaan:
* Het regent;
* Het is te warm;
* Het is te koud;
* Het waait te hard;
* Het is een combinatie van weersomstandigheden;
* Ik lig nog zo lekker, dus zonde om uit bed te gaan;
* Vandaag is het al zo druk;
* Ik ben te moe;
* Ik ga vanmiddag/vanavond wel. 
 
Op dat moment moet ik in mijn buidel tasten naar argumenten die mij horen te motiveren om wel te gaan:

* Ik voel me er beter door;
* Het is goed voor mijn lichaam/ geest;
* Het valt mijn vet ribbels aan;
* Als ik heb gelopen mag ik wat leuks doen.
 
Dat laatste helpt altijd: omkopen.
 
Als ik mezelf heb omgekocht sleur ik mezelf in mijn hardloop pakje, check op mijn schema hoe ver ik ga lopen en vertrek.
 
Ik voel me ongelukkig, omdat ik moet bewegen. Mijn smoezen hebben niet geholpen, dus nu moet ik me wel inspannen. 
 
Tijdens het hardlopen voel ik me 10 keer zo zwaar als anders en ik heb het idee dat ik niet vooruit kom. Ik loop niet lekker en  daardoor erger ik me aan mijn borsten die onritmisch mee bewegen.
 
Als ik mensen tegen kom probeer ik te doen alsof het goed gaat. Even wat sneller lopen, doen alsof het soepel gaat. Ik begroet de mensen vrolijk, waardoor er zeldzame zuurstof mijn lichaam verlaat. Als de mensen uit het zicht zijn ga ik hartstikke dood.

Ik kijk regelmatig op mijn mobiel of ik al weer naar huis mag en ik probeer mezelf weer over te halen om nét iets minder te lopen dan de bedoeling was.
Ik ben constant bezig om mezelf een schop onder de kont te geven om door te zetten (niet letterlijk, want daar heb ik geen puf voor.)
 
Ja, eigenlijk ben ik tijdens het hardlopen steeds in discussie met mezelf. Ik moet mezelf motiveren om tóch te gaan en door te blijven lopen.
 
Op het einde ben ik altijd trots, dat ik in beweging ben geweest.
 
Hoe blijf jij gemotiveerd? Welke trucjes pas jij bij jezelf toe om tóch te gaan?
 
Tips zijn zeker welkom!
 
Ellie

donderdag 7 augustus 2014

Dromen over de dood

 
Fijn onderwerp heb ik gekozen hé? Fleurig ook.
 
Nee, de reden dat ik gekozen heb voor "dromen over de dood", is dat ik in 2 weken tijd, 2 keer gedroomd heb dat een geliefde om het leven  kwam.

Het leek allemaal zo echt en ik voelde mij zo machteloos en intens verdrietig.

Één keer ben ik midden in mijn droom (nachtmerrie) wakker geworden.
Het gevoel dat ik in mijn droom had, ervaarde ik toen ik wakker was nog steeds.
Ik moest even uit bed voor een slokje water om het wat te laten zakken.
Ik had mijn  telefoon gepakt om diegene een bericht te sturen dat ik ontzettend veel van haar houd.

Vannacht had ik weer zo'n droom.
 
Ik ben op internet gaan kijken wat het betekend. Er zijn verschillende verklaringen voor:
* Je zou iets missen bij diegene waar over je droomt en neemt onbewust een beetje afscheid van die gene;
* Je houdt zoveel van die gene dat je bang bent om hem te verliezen.
 
Over beide punten heb ik nagedacht.
 
Mis ik dan iets? Heb ik onbewust afscheid genomen? Nee. Deze theorie is bij mij niet van toepassing.
 
Ik hou zielsveel van de mensen waar ik over gedroomd heb. Als ik nu zou moeten bedenken wat ik zonder hen zou moeten, dan zou ik mij geen raad weten.
 
Meestal heeft het wat ik op een dag mee maak invloed op mijn dromen. Ook wat ik op een dag denk heeft invloed. Misschien dat  MH17 hier onbewust een rol in heeft gespeeld?
 
Nu ik dit typ bedenk ik mij dat het nog door mijn hoofd flitste gisteren: "wat moet ik in godsnaam zonder jou?" En hoppa, mijn brein bedenkt zich niet en gaat er beelden bij maken.
 
Heel fijn, not! 
 
Ik vraag me af: droom jij ook wel eens dat een geliefde overlijd? Wat betekend dit volgens jou?
 
Ellie

dinsdag 5 augustus 2014

Aanpassen aan de buurt

Ik heb mij altijd makkelijk kunnen aanpassen, zo ook aan mijn woon omgeving.

Wij wonen in een senioren woning, de gemiddelde leeftijd in onze buurt is 70 jaar. (Door ons is het wat omlaag gegaan.)

De senioren woningen staan in een U vorm en in het midden is, als je het aan mij vraagt, een karig speeltuintje.
Er staan 3 bankjes en er is één schommel.
Ook is er is een rekstok met 3 verschillende hoogtes en in het midden van de speeltuin liggen 2 jeu de boules banen naast elkaar.
Nu ik het zo omschrijf is het best slim bedacht: wat vermaak voor de kleinkinderen en ondertussen kunnen opa en oma los gaan op de jeu de boules baan!

Die bankjes staan er natuurlijk voor opa en oma om bij te komen van alle inspanningen. Zo heb ik het nog nooit bekeken. Wauw, respect voor de ontwerpers van de speeltuin; het past precies bij deze buurt.

Jeu de boules is elke donderdag, 20.00 uur. Vaste prik. Mensen uit de buurt komen samen, en gaan vervolgens een potje spelen.  En fanatiek dat het er aan toe gaat! Niet dat ik mee doe, maar ik zie het soms uit mijn ooghoek gebeuren.

Net zoals de mensen die altijd om het zelfde tijdstip de hond uitlaten, boodschapjes gaan doen. De postbode die onze rekeningen komt brengen (die mogen wel achterwege blijven, trouwens) Auto's die voorbij rijden, de buurman die een stukje gaat wandelen. Ik zie het allemaal ''toevallig''!


Ik heb me prima aangepast aan dit buurtje. Ik zie alles, net als een old wief! ;)

zondag 3 augustus 2014

Ellie op survival

Je kent het wel, die flauwe opmerkingen tegen race fietsers: "Ze hebben hem al hoor!" Of: "Als je eerder van huis was gegaan, hoefde je niet zo hard te fietsen!"
Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook zo iemand ben. Nee, geen fietser, maar  iemand die er wel eens een opmerking over maakt. Niet schreeuwend, want dan ben ik bang dat ik een bidon tegen mijn hoofd krijg, maar onderling.

Race fietsers, mountainbikers, voor mij één pot nat. Want: "je gaat toch niet voor de lol fietsen?" heb ik altijd gezegd.
Als ik een wedstrijd zou moeten  doen tegen  een slak, is dat goed voor zijn eigen waarde. Hij zou het op zijn sloffen winnen namelijk. Nee, ik had niet gedacht dat ik ooit voor mijn lol ging fietsen..

Tot gisteravond.

Gisteravond ging ik mountainbiken met Wim, mijn vriend. Hij fietst vaker en heeft zijn benen bijna een keer zo lang als ik.

De fiets verstellen was  voor mij al een avontuur opzich. ''Hoe hoog moet het zadel dan? Klopt dit wel? Hoe schakel je met een mountainbike?'' Een nieuwe situatie, Ellie van de leg!

Wim fietste op zijn eigen tempo en wachtte vervolgens tot ik 5 minuten later de bocht om kwam. Hij reed zijn eigen wedstrijd die bestond uit vaart maken.

Mijn wedstrijd bestond uit vaart maken (voor mijn doen) en angsten overwinnen. Paden zonder laaghangende takken waren prima te handelen. Maar op dicht begroeide gebieden moet ik toegeven dat ik lichtelijk in paniek raakte.
Hoe dichter ik bij de laaghangende takken  kwam, hoe meer ik het voor me zag dat er een kudde "teken beestjes" zich op mij lieten vallen. Als ik het bosje overleefd had moest ik mezelf inhouden om te checken of er niet toevallig een teek (of ander beest)  op me was geland.

Verder vond ik het mountainbiken echt leuk! Het voelde aan de ene kant ook nog wel stoer, op zo'n fiets over boomstronken denderen, door bosjes crossen. De mountainbike in je nek leggen om over een boom heen te stappen die omgevallen is. (Oke, dat van de mountainbike in mijn nek leggen is niet waar. Het is maar goed dat je niet gezien hebt hoe stuntelig dit ging.) Ik moest wel om mezelf lachen toen ik aan het prutsen was. Het verbaasde me dat ik niet gevallen ben, mijn zelfvertrouwen is weer een beetje gestegen!

Marleen, ik wil je bedanken voor het lenen van je fiets. Zonder jou had ik dit niet mee gemaakt, haha!

O, en wat die opmerkingen betreft: die laat ik in het vervolg maar achterwege.

Ellie

Voorstellen

 
Ken je dat?
 
Je schuift aan bij een cursus waarbij niemand elkaar kent. Er wordt gevraagd of je in een kring wil gaan zitten. 
 
Vanaf dit moment krijg ik het al warm. Je ''moet'' je één voor één  voorstellen aan de groep.

Je vriemelt wat ongemakkelijk aan je shirt. Er zitten 3 mensen voor je en je luistert half hoe zij aan het vertellen zijn.
Dit komt, omdat je te druk bezig bent met je lichaam in bedwang te houden:
*Je hart bonkt alsof hij er bijna uitspringt;
*Je ademhaling is niet wat het zijn moet;
*Je handen zijn klam;
*Je hebt klotsende oksels; 
*De kleur van je wangen doen niks onder bij een rijpe tomaat;
*Je bent bang dat als je begint te praten, je stem klinkt als Kermit de Kikker.
 
 Nee, mezelf voorstellen in een groep ''vreemde'' mensen is niet echt mijn ding...
 
Als je dit herkent, zal je begrijpen dat ik het hier kort houd:
Ellie - 20 jaar - Gehandicaptenzorg - Gezelligheid - Samenwonend.

Ik wil je vragen, mocht je me willen leren kennen, om dan regelmatig terug te komen op mijn blog.
Je zult hier onderwerpen tegen komen die mij aanspreken, mij bezig houden. Welke dat zijn? Kom een keer langs, dan zul  je het lezen!
 
Ik vind het leuk dat je er bent, laat gerust een bericht achter en voel je vrij om mijn pagina te delen!
 
Ellie